Ale mnie poniosło 🥰
W sumie nie samą prozą człowiek żyje 🤪

Tomik wierszy Władysława Broniewskiego.
A dokładnie zbiór 60 wierszy z okresu życia autora. Bywały smutne, ale przyjemne dla serca.
Nie dało się tego czytać szybko, jak to poezje, ale tomik nie jest jakiś obszerny i każdy powinien znaleźć coś dla siebie

Muszę przyznać, że nie jest to mój ulubiony gatunek literacki ale mała odmiana się przyda 😍

Jak tak siedzisz w kryminałach i romansach to czysta przyjemność przeczytać tomik wierszy 😇 Ale teraz wracam bo mam dużo zaległości do nadrobienia 😁

Ale mnie poniosło 🥰
W sumie nie samą prozą człowiek żyje 🤪

Tomik wierszy Władysława Broniewskiego.
A dokładnie zbiór 60 wierszy z okresu życia autora. Bywały smutne, ale przyjemne dla serca.
Nie dało się tego czytać szybko, jak to poezje, ale tomik nie jest jakiś obszerny i każdy powinien znaleźć coś dla siebie

Muszę przyznać, że nie jest to mój ulubiony gatunek literacki...

Z okazji takich wierszy to nawet ten komunizm wybaczam.
To są prawdziwe wiersze, jak człowiek ich trochę w życiu przeczyta to widzi przepaść. Poezja spełnia rolę podobną do prozy, ma dawać coś człowiekowi, o ile w przypadku prozy "radość" jest dosyć łatwa do zdefiniowana, to w przypadku wierszy trzeba sięgnąć głębiej. Jako że wydzieramy prozie jej esencję, zwykła przyjemność to za mało, tu potrzeba emocji i to nie byle jakich, to nie ma być delikatny uśmiech w pośpiechu, to ma być wartość, myśl, gniew, uniesienie, które nie pozwala nam po prostu na kolejny wdech i wydech.
Broniewski umie napisać tak, żebym poczuła fizyczny ból, ale żebym też stanęła z tym bagnetem rano, kiedy przyjdą Polskę podpalić.
Dziękuję.

Z okazji takich wierszy to nawet ten komunizm wybaczam.
To są prawdziwe wiersze, jak człowiek ich trochę w życiu przeczyta to widzi przepaść. Poezja spełnia rolę podobną do prozy, ma dawać coś człowiekowi, o ile w przypadku prozy "radość" jest dosyć łatwa do zdefiniowana, to w przypadku wierszy trzeba sięgnąć głębiej. Jako że wydzieramy prozie jej esencję, zwykła...

Władysław Broniewski - Mannlicher
🌿
Nie głaskało mnie życie po głowie,
nie pijałem ptasiego mleka -
no i dobrze, no i na zdrowie:
tak wyrasta się na człowieka.

Byłem jeszcze zupełny szczeniak,
kiedym wziął karabin do garści,
żeby w śmierci, w grozie zniszczenia
zaciąć usta i czoło zmarszczyć.

Na­uczy­ło żoł­nier­skiej krze­py
ży­cie trud­ne, twar­de i li­che.
By­łem wten­czas jak szcze­niak śle­py,
na świat pa­trzył za mnie man­n­li­cher.

Do­wie­dzia­łem się, o czym mil­czy
czar­ny Styr i zie­lo­ny Sto­chód...
Gry­zą zie­mię moi naj­mil­si,
na­wą­cha­li się do­syć pro­chu.

Cóż im wy­znać w ser­decz­nym sło­wie,
gdy się mło­dość jak cmen­tarz przy­śni?...
Nie gła­ska­ło mnie ży­cie po gło­wie,
nie do­sze­dłem tam, do­kąd szli­śmy,

ale idę jak żoł­nierz da­lej,
inny, dal­szy, trud­niej­szy cel mam
i jak sta­ry man­n­li­cher wali
wiersz mój gniew­ny - broń szybkostrzelna.

Władysław Broniewski - Mannlicher
🌿
Nie głaskało mnie życie po głowie,
nie pijałem ptasiego mleka -
no i dobrze, no i na zdrowie:
tak wyrasta się na człowieka.

Byłem jeszcze zupełny szczeniak,
kiedym wziął karabin do garści,
żeby w śmierci, w grozie zniszczenia
zaciąć usta i czoło zmarszczyć.

Na­uczy­ło żoł­nier­skiej krze­py
ży­cie trud­ne, twar­de i li­che.
By­łem...

I pojawił się problem. Nie porwała mnie ta poezja, nie wywróciła do góry nogami, żebym wstawał wieczorem, a chodził spać o świcie. Dobre oraz przeciętne wiersze przeplatane sporadycznie takimi co można poświęcić pół głębszej chwili. Miałem w pamięci "Kalambury" w interpretacji zespołu Pustek, jeszcze parę innych wierszy i tak jakoś spodziewałem się czegoś więcej od Broniewskiego.
A gdy relacje damsko-męskie, to czułem zażenowanie.
Być może powrót za kilka lat?

I pojawił się problem. Nie porwała mnie ta poezja, nie wywróciła do góry nogami, żebym wstawał wieczorem, a chodził spać o świcie. Dobre oraz przeciętne wiersze przeplatane sporadycznie takimi co można poświęcić pół głębszej chwili. Miałem w pamięci "Kalambury" w interpretacji zespołu Pustek, jeszcze parę innych wierszy i tak jakoś spodziewałem się czegoś więcej od...

Wybór reprezentatywny, choć pozostawiający spory niedosyt.
Co oczywiste, nadal silnie przemawiają teksty, w których rozpacz miesza się z miłością. I myślę nie tylko o wierszach związanych z żoną czy córką, najdonioślej brzmią utwory dotyczące Polski - poniewieranej, zdradzanej, pacyfikowanej.

Broniewski jednak się oparł brązownikom - przez wiele lat przemilczany zaczyna mówić swoim głosem. I ma coś do powiedzenia.


Co do wydania: podoba mi się pomysł pokrewieństwa okładek biografii i wyboru wierszy.

Wybór reprezentatywny, choć pozostawiający spory niedosyt.
Co oczywiste, nadal silnie przemawiają teksty, w których rozpacz miesza się z miłością. I myślę nie tylko o wierszach związanych z żoną czy córką, najdonioślej brzmią utwory dotyczące Polski - poniewieranej, zdradzanej, pacyfikowanej.

Broniewski jednak się oparł brązownikom - przez wiele lat przemilczany zaczyna...