Poczytałem trochę o powstaniu tego komiksu. Okazało się, że trop literatury młodzieżowej jest trafieniem w sedno sprawy: Pierwszy tom „Aquablue” ukazał się w czasopiśmie popularnonaukowym dla młodzieży. I dokładnie tak należy odbierać pracę zespołu Cailleteau – Vatine.

Podczas gdy same grafiki oraz ich kolorystyka są jak najbardziej „oglądalne”, to scenariusz niestety mocno kuleje. Zaczynam powoli doceniać scenariusz „Avatara” Jamesa Camerona, ponieważ tam starano się jednak odrobinkę zniwelować najsłabsze jego elementy. Chodzi mi przede wszystkim o motywacje „złej” korporacji, aby niszczyć środowisko naturalne planety oraz o wątek Mi-nuee, który jest najlepszym przykładem na zmarnowanie dobrej szansy na ciekawe poprowadzenie akcji.

Być może większość ówczesnych komiksów frankobelgijskich dla młodzieży tak właśnie konstruowano. Wygląda na to, że „Aquablue” to kolejny produkt, do którego zabrałem się zbyt późno...

Poczytałem trochę o powstaniu tego komiksu. Okazało się, że trop literatury młodzieżowej jest trafieniem w sedno sprawy: Pierwszy tom „Aquablue” ukazał się w czasopiśmie popularnonaukowym dla młodzieży. I dokładnie tak należy odbierać pracę zespołu Cailleteau – Vatine.

Podczas gdy same grafiki oraz ich kolorystyka są jak najbardziej „oglądalne”, to scenariusz niestety...

Seria „Aquablue” opowiada historię Nao – młodzieńca, który jako jedyny przeżywa katastrofę statku kosmicznego i wychowuje się na planecie zamieszkanej przez rybodpodobnych obcych. Po latach jednak zostaje odnaleziony przez Ziemian. W Polsce ta seria ukazywała się w latach 2001-2004, ale została urwana na ósmym tomie (w oryginale wyszło ich już szesnaście). Czy warto zainteresować się tą zapomnianą już trochę serią?

Nao odlatuje na Ziemię, by zająć się korporacją, którą odziedziczył. W tym samym czasie na Aquablue Ziemianie usiłują podporządkować sobie tubylców. Mi-Nuee, córka wodza tubylców i ukochana Nao, postanawia zacząć działać.

Ten tom jeszcze bardziej niż poprzedni podkreśla, że tubylcy to tak naprawdę odpowiednicy rdzennych Amerykanów. Ziemianie przekupują ich alkoholem i tanimi świecidełkami. Ukazany jest tutaj trochę stereotyp „szlachetnego dzikusa”, gdzie rdzenna kultura jest pozbawiona wad. Z kolei Ziemianie są przedstawieni skrajnie negatywnie i nie mają żadnych cech pozytywnych.

Bardzo liczyłem na jakiś ciekawszy pomysł związany ze spotkaniem Nao z ziemską kulturą. Jednakże jest to tylko jedna ciekawa scena, która nie ma tak naprawdę żadnych konsekwencji, poza byciem pewną deus ex machiną w innym wątku. W większości są to dosyć drętwe sprawy dziennikarsko-korporacyjne.

Również wątek Mi-Nuee jest zdecydowanie zbyt szybko poprowadzony. Bohaterka za łatwo radzi sobie z trudnościami i wcale nie czuć w jak poważnych kłopotach się znalazła.
.
Całkiem interesujące są za to nowe postacie. Pierwszy z nich to starszy cwany milioner, który usiłuje na wszystkim jak najwięcej ugrać – obiecujący przeciwnik. Poza tym jest jeszcze wszędobylska reporterka, a także zawadiacki pilot, który może się kojarzyć z Hanem Solo z „Gwiezdnych Wojen”.

Odpowiedzialny za rysunki Olivier Vatine bardzo dobrze sobie radzi z kadrami ze statkami kosmicznymi czy fauną Aquablue. Te sceny wyglądają naprawdę efekciarsko. Niestety ludzie w jego wykonaniu reprezentują dosyć podobny typ urody, co dla mnie było trochę minusem.

Ogólny jest to dosyć prosty komiks, który niestety niespecjalnie zachęca do sięgnięcia po kolejne tomy. Pamiętam, że w młodym wieku pierwszy tom bardzo mi się podobał. Być może to kwestia upływu lat że już pewnych rzeczy nie lubię tak jak kiedyś.

Seria „Aquablue” opowiada historię Nao – młodzieńca, który jako jedyny przeżywa katastrofę statku kosmicznego i wychowuje się na planecie zamieszkanej przez rybodpodobnych obcych. Po latach jednak zostaje odnaleziony przez Ziemian. W Polsce ta seria ukazywała się w latach 2001-2004, ale została urwana na ósmym tomie (w oryginale wyszło ich już szesnaście). Czy warto...