Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Omawiany tom stanowi zakończenie pewnego etapu serii. Doprowadzone zostają do końca wątki związane z tytułową planetą, a główny bohater w kolejnych tomach będzie miał inne zmartwienia. Ciężko więc nazywać ten tom finałowym, ale i tak jest on pewnym punktem kulminacyjnym. Nao i jego towarzyszą nawiązują kontakt z tajemniczą drugą rasą zamieszkującą Aquablue. Okazuje się, że aby powstrzymać ziemskich najeźdźców konieczne będzie odbycie wyprawy na jeden z księżyców planety. W tym samym czasie Ziemianie kontynuują eksperymenty na rdzennych mieszkańcach Aquablue, aby stworzyć broń biologiczną. Początkowo miałem dużo obaw wobec wprowadzenia nowej inteligentnej rasy na Aquablue. Wydawało mi się to pomysłem wyciągniętym zupełnie znikąd. Jednakże okazuje się, że są oni bardzo powiązani z innymi mieszkańcami planety. Ich historia uzupełnia pewne luki w historii Aquablue, a także podkreśla jak istotną rolę odgrywa tu podwodny świat. Z jednej strony doceniam zaplanowanie tego wszystkiego, ale z drugiej strony trochę szkoda mi było, że odarto w ten sposób Aquablue z pewnej tajemniczości i elementów nadnaturalnych. Uważam też, że zupełnie niepotrzebne było wprowadzenie w przeszłość tej rasy powiązań z Ziemią, chociaż być może będzie to eksplorowane w kolejnych tomach. Fabularnie jest to dalej jedna wielka wojna rdzennych mieszkańców z ziemskim najeźdźcą, która obecnie może kojarzyć się z filmowym „Avatarem”. Na dodatek niemal wszystkie problemy rozwiązuje tutaj pewne cudowne urządzenie. Jednakże bohaterowie i tak mają okazję się wykazać i pod koniec tomu dochodzi do paru efektownych starć. Podobał mi się pewien logiczny zwrot akcji związany z jednym z antagonistów. Niestety w finale zostaje on popsuty przez bardzo łopatologiczną rozmowę na temat minionych wydarzeń. Spodziewałem się, że większą rolę odegra tutaj wątek broni biologicznej. Jednakże tak naprawdę stanowi on tutaj straszak na tubylców i gdyby zamienić go na wymyślne tortury, to niewiele by się zmieniło. Za rysunki odpowiada tutaj nowy artysta czyli Ciro Tota. Rysuje on trochę dokładniej niż Olivier Vatine. Udaje mu się tutaj ukazać parę dosyć efektownych scen związanych ze zmianami klimatycznymi na Aquablue. Liczyłem jednak, że finałowy pojedynek będzie bardziej widowiskowy, a wyszło dosyć drętwo. Na początku trochę rozczarował mnie mało pomysłowy wygląd przedstawicieli drugiej rasy, ale szybko zdałem sobie sprawę, że to akurat jest uzasadnione fabularnie. Jednakże sam wygląd ich technologii za bardzo przypomina to co było pokazane w filmie „Obcy – Ósmy pasażer Nostromo”. Zgodnie z przewidywaniami jest tutaj dużo akcji, a także zostają ujawnione tajemnice, które zmieniają całe Aquablue. Równocześnie jest jednak dosyć przewidywalnie i całość nie wybija się na tle innych tego typu opowieści. Ot, solidny produkcyjniak.