Wstrząsające
Poruszające
Mocne

Wstrząsające
Poruszające
Mocne

Jest to bardzo smutna nowela jednak należy do jednych z lepszych które czytałem a zapewniam było ich naprawdę wiele. Książka ta pokazuje nam jaka wielka jest miłość matki w stosunku do syna. Polecam każdemu kto zwątpił w miłość swojej mamy w stosunku do niego.

Jest to bardzo smutna nowela jednak należy do jednych z lepszych które czytałem a zapewniam było ich naprawdę wiele. Książka ta pokazuje nam jaka wielka jest miłość matki w stosunku do syna. Polecam każdemu kto zwątpił w miłość swojej mamy w stosunku do niego.

Jeszcze nigdy tak króciutka forma nie wstrząsnęła mną tak bardzo jak stało się to w przypadku ,,Dymu". Oszczędna w słowach, ilustrowana szarością... pięknie i wzruszająco opowiada o Holocauście widzianym oczyma dziecka. Dziecka, któremu już niewiele pozostało...

Jeszcze nigdy tak króciutka forma nie wstrząsnęła mną tak bardzo jak stało się to w przypadku ,,Dymu". Oszczędna w słowach, ilustrowana szarością... pięknie i wzruszająco opowiada o Holocauście widzianym oczyma dziecka. Dziecka, któremu już niewiele pozostało...

Delikatna opowieść o trudnych sprawach. Przedstawiona w sposób subtelny i inteligentny.Słowa są zbędne ilustracje wystarczająco dosadne. Na pewno bardziej przerażają dorosłych niż dzieci. Ksiażka Idealna aby przeprowadzić dziecko przez trudne zagadnienie wojny.

Delikatna opowieść o trudnych sprawach. Przedstawiona w sposób subtelny i inteligentny.Słowa są zbędne ilustracje wystarczająco dosadne. Na pewno bardziej przerażają dorosłych niż dzieci. Ksiażka Idealna aby przeprowadzić dziecko przez trudne zagadnienie wojny.

Poniższa recenzja, okraszona zdjęciami ilustracji Joanny Concejo ukazała się również na moim blogu: Świat według Lilii
http://swiatwedluglilii.pl/ksiazka/o-istnieniach-ktore-ulecialy-z-dymem/

Co intensywniej przemawia do Waszej wyobraźni: obraz czy słowo? A może naprzemiennie pozwalacie im grać na emocjach?

Niektóre historie, ubogie pod względem ilości tekstu, zyskują uznanie w oczach czytelnika dzięki sugestywnym ilustracjom. Prowokują one właściciela książki do głębszej, dokładniejszej analizy losów bohatera, zachęcają również do bacznej obserwacji tła, pozornie nieistotnych elementów opowieści. Mimo iż odzwierciedlają wizję ich autora, właściwa interpretacja stanowi indywidualną kwestię.

Podobno mowa jest srebrem. Zatem jakim mianem powinniśmy określić faktograficzny materiał?

Prace Joanny Concejo odkryłam, przeglądając zbiory bardzo specyficznej i klimatycznej toruńskiej księgarni. Tego samego dnia zaintrygował mnie asortyment mieszczącego się w grodzie Kopernika Wydawnictwa TAKO. Jednak blogowej przygody nie rozpocznę od fenomenalnego Czerwonego Kapturka.

Z góry uprzedzam, to nie będzie przyjemna i lekka w odbiorze lektura, którą zaserwujecie dzieciom na dobranoc. Choć nie jestem w stanie określić dolnej granicy wieku czytelnika, wiem jedno, nie powinniśmy chronić, za wszelką cenę, najmłodszego pokolenia, przed bolesną, niewygodną prawdą dotyczącą obozów koncentracyjnych.

Tytułowy Dym jest wycinkiem z pamięci małoletniego chłopca, ofiary komory gazowej. Rozpoczyna się w momencie przybycia do miejsca zagłady i kończy w chwili, poprzedzającej śmiertelny prysznic.

Czy jesteście przygotowani na drastyczną, ale też wzruszającą lekcję historii?


Ambitny projekt toruńskiego wydawnictwa jest częścią kolekcji OQO. Na światowym ryku zadebiutował w 2008 roku. Do życia powołali go autor skondensowanego tekstu Antón Fortes oraz Polka, aktualnie mieszkająca poza granicami naszego kraju, Joanna Concejo. Mimo iż pracę nad książką zlecono osobom dorosłym, historia opowiedziana została z perspektywy nieskalanego złem dziecka, w taki sposób, iż nie można zarzucić jej braku autentyczności.


Bohater, zamieszkujący blok numer 48, do końca nie zdaje sobie sprawy z tragizmu sytuacji, w jakiej się znalazł. Pomimo niesprzyjających warunków, stara się nie sprawiać matce kłopotów, nie skarżyć na los. Zna zasady panujące w obozie i niejednokrotnie był świadkiem konsekwencji niesubordynacji więźniów. Pomagają mu w tym pieczołowicie pielęgnowane wspomnienia. Nie tylko podnoszą chłopca na duchu, ale również delikatnie zabarwiają jego szary świat, przesiąknięty śmierdzącym dymem, zapachem niemytych, schorowanych ciał.


Delikatne, stonowane kolory pojawiają się w nielicznych, szczęśliwych chwilach. Jednakże to mocne, zdecydowane, wychodzące poza kontury ciemne kreski wiodą prym na ilustracjach Joanny Concejo. Artystka w przerażający sposób uchwyciła twarze ofiar zagłady, kładąc szczególny nacisk na ich pozbawione życia, puste, szeroko otwarte oczy. Eksperymentując z ołówkiem, kredkami i długopisem nie uciekała przed trudnymi tematami. Za pomocą kilku ruchów potrafiła stworzyć krematorium, kolejkę oczekujących na śmierć więźniów, a także ulatniające się z dymem dusze. Nie wiem co wywarło na mnie większe wrażenie: na pozór niedbałe szkice czy skomplikowane obrazy… Nie mogłam przejść obojętnie obok żadnej z form artystycznej ekspresji.


Bujna trawa, wzbogacona mleczami, symbolizująca życie poza obozem, nagie korpusy ciał, skreślone na ścianach numery więźniów, trzymające się za ręce dzieci, oczekujące na ,,higieniczny zabieg” w komorze gazowej, album ze zdjęciami tych, którym nie udało się przetrwać. To wszystko zagrało na najczulszych strunach mojej świadomości. Byłam przytłoczona nadmiarem cierpienia, niesprawiedliwością, która bawiąc się w wyliczankę, wskazała na narratora historii. Nawet nie próbowałam wczuć się w sytuację bohaterów, wszakże nigdy dotąd nie przeżyłam czegoś równie okropnego, wyniszczającego.


Nie można jednak przemilczeć bolesnego rozdziału historii. Nie wolno przykrywać go kotarą zapomnienia. Kolejne pokolenia muszą poznać prawdę o losie, jaki jeden człowiek zgotował drugiemu. Aby nie powtórzyć podobnych błędów. Aby w trakcie wycieczki do muzeum zagłady nikomu już nie wpadł do głowy pomysł fotografowania się na tle pieca, stanowiącego atrakcję dla bezstresowo wychowywanej młodzieży…

Poniższa recenzja, okraszona zdjęciami ilustracji Joanny Concejo ukazała się również na moim blogu: Świat według Lilii
http://swiatwedluglilii.pl/ksiazka/o-istnieniach-ktore-ulecialy-z-dymem/

Co intensywniej przemawia do Waszej wyobraźni: obraz czy słowo? A może naprzemiennie pozwalacie im grać na emocjach?

Niektóre historie, ubogie pod względem ilości tekstu, zyskują...

Jest to jedna z mocniejszych książek jakie czytałam. W minimum tekstu zawarte jest więcej emocji i przeżyć niż w niejednych kilkuset stronnicowych lekturach. Piękne, odrobinę chaotyczne, surrealistyczne rysunki idealnie dopełniają tą niewielką ilość słów. Nie jest to jednak książka dla dzieci, które mogą jej nie zrozumieć. Jest w niej co prawda spokój jak u małego dziecka, ale też powaga wszystkich drobnych jednak tragicznych wydarzeń opisanych tam. Za każdym razem po przeczytaniu jej moje oczy zachodzą łzami. Nie ma słów na opisanie jak piękny i wartościowy jest ,,Dym", jednak lepiej nie dać się zwieść nazwie, bo każda myśl po przeczytaniu tej książki nie zostanie tak łatwo zapomniana.

Jest to jedna z mocniejszych książek jakie czytałam. W minimum tekstu zawarte jest więcej emocji i przeżyć niż w niejednych kilkuset stronnicowych lekturach. Piękne, odrobinę chaotyczne, surrealistyczne rysunki idealnie dopełniają tą niewielką ilość słów. Nie jest to jednak książka dla dzieci, które mogą jej nie zrozumieć. Jest w niej co prawda spokój jak u małego dziecka,...

Książka bardzo krótka, właściwie jest to historia zawarta w kilku zdaniach, dodatkowo zilustrowana na kilku zaledwie stronicach. Niesamowity zastrzyk emocji oddaje ostatnia strona, momenty gdy obaj chłopcy trzymając się za ręce; nadzy i w przyjaźni, trzymają się za ręce w ciemnościach komory gazowej - ich przyjaźń dodaje im otuchy. Książka, według mojej opinii, stanowi dobrą bazę, czy może lepiej - stanowi idealne wprowadzenie dziecka w temat zbrodni ludobójczych, dokonywanych w czasie II wojny światowej. Silne emocje wywołuje stwierdzenie, iż dzieci zamienione w dym idą od razu do nieba. Polecam każdemu, kto pragnie zaznajomić dziecko z tragediami tamtych czasów.

Książka bardzo krótka, właściwie jest to historia zawarta w kilku zdaniach, dodatkowo zilustrowana na kilku zaledwie stronicach. Niesamowity zastrzyk emocji oddaje ostatnia strona, momenty gdy obaj chłopcy trzymając się za ręce; nadzy i w przyjaźni, trzymają się za ręce w ciemnościach komory gazowej - ich przyjaźń dodaje im otuchy. Książka, według mojej opinii, stanowi...

To jedna z tych nielicznych książek dla których brakuje gwiazdek. Poza wszelką klasyfikacją.

To jedna z tych nielicznych książek dla których brakuje gwiazdek. Poza wszelką klasyfikacją.

Mimo niewielu słów książka mówi wiele.
Przepiękne ilustracje dopełniają historię, którą można czytać również między wierszami, wyszukiwać w obrazie to, czego nie przekazano wprost.

To nie jest literatura tylko dla dzieci - ale jak najbardziej także i dla dorosłych.

Być może nawet bardziej wzrusza, niż tomy reportaży..

Mimo niewielu słów książka mówi wiele.
Przepiękne ilustracje dopełniają historię, którą można czytać również między wierszami, wyszukiwać w obrazie to, czego nie przekazano wprost.

To nie jest literatura tylko dla dzieci - ale jak najbardziej także i dla dorosłych.

Być może nawet bardziej wzrusza, niż tomy reportaży..

Po kazdym czytaniu ocieram lzy. Piekna i przejmujaca ksiazka.

Po kazdym czytaniu ocieram lzy. Piekna i przejmujaca ksiazka.