Oficjalne recenzje
Najnowsze artykuły
ArtykułyDlaczego warto przeczytać książkę „Dżin” Marcina Mortki? Oto 5 powodów!
4
ArtykułyPosłuchaj, to do ciebie! „Plac Senacki 6PM” Vincenta V. Severskiego po raz pierwszy jako słuchowisko
3
ArtykułyJesienne Targi Książki w Warszawie już w ten weekend3
ArtykułyCzas na zmiany: książki o klimacie i przyszłości Ziemi
22
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC- Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2016
2015
2010
2008
2007
2006
2005
Powiązane treści
Gęś, śmierć i tulipan Wolf Erlbruch 
Uwaga! Perełka! Książka do przeczytania w pięć minut a ładunek emocjonalny i intelektualny niesie potężny. Temat trudny, temat tabu, tym bardziej w rozmowie z dziećmi. Nie wiem jak działa na dzieci ale mnie ta krótka bajka (właściwie przypowieść) trochę zasmuciła, trochę podniosła na duchu, a też trochę zastanowiła i zmusiła do refleksji. Po prostu piękna. Oszczędna w słowach i obrazach, wręcz minimalistyczna, ale dzięki temu dużo w niej przestrzeni, oddechu, poezji i takiego... spokoju. Proste i mądre dialogi gęsi ze spersonifikowaną śmiercią. Śmiercią która nie straszy. Śmiercią która po prostu jest. Nie jest ani zła, ani dobra, nie obejmuje żadnego stanowiska moralnego. A niebo i piekło? To przede wszystkim wymysły ludzi. Piękny przekaz ciężkiego tematu, bez zbytniego moralizowania i religijnej propagandy, a mimo tego wymowa tej książki wydaje mi się bardzo duchowa.
O małym krecie, który chciał wiedzieć, kto mu narobił na głowę Wolf Erlbruch 
Zabawna, niekonwencjonalna i urocza, choć temat nieco „gówniany” - tak w kilku słowach można streścić króciutką książką Wernera Holzwartha wznowioną przez wydawnictwo Hokus – Pokus.
Historyjka przepięknie ilustrowana przez Wolfa Erlbrucha pozwala dzieciom poznać zwierzęta hmm…. od nieco „innej” strony. A zaczyna się tak:
Pewnego pięknego dnia mały krecik postanowił wystawić łepek z norki i sprawdzić, czy słońce już wzeszło. I wtedy stało się TO. Ktoś mu narobił na głowę. Jak w najlepszym kryminale w wersji dziecięcej, mamy zagadkę, oburzonego i poszkodowanego bohatera, który z racji tego, że jest krótkowidzem, nie zauważył sprawcy. Rusza więc w pościg, przepytując kolejno napotkane zwierzęta: gołębia, konia, zająca, kozę, krowę i świnię. Krecik szuka na ślepo do chwili, gdy na swojej drodze spotyka „gównianych” ekspertów. Muchy spisują się znakomicie i po wykonaniu badań organoleptycznych wskazują sprawcę.
„O małym krecie, który chciał wiedzieć, kto mu narobił na głowę” to książka wkraczająca dość odważnie w społeczne tabu związane z wydalaniem, którego istnienia, nota bene, dzieci długo sobie nie uświadamiają. Dla nich kupa to coś oczywistego. A dla dorosłych? Konia z rzędem temu rodzicowi, który nigdy nie prowadził dywagacji na tematy: była/nie była, kolor, konsystencja. Kupa, z naciskiem na „ale kupa” to wbrew pozorom, temat nieobcy nam wszystkim. Powiedziałabym, że codzienny, także w innym wymiarze. Każdy chyba miał wątpliwą przyjemność spotkać delikwenta, który nie dość, że nasra drugiemu na głowę, to jeszcze przyjdzie do niego pretensjami, że stał krzywo i się przez to gówno nie trzyma…
W takiej sytuacji idealnie sprawdzi się przesłanie tej książki: nawet jeśli jesteś mały, brzydki i niedowidzisz, nikt nie ma prawa, za przeproszeniem – bezkarnie narobić ci na głowę. Szukaj więc prawdy, pytaj i proś o pomoc, dociekaj sprawiedliwości. A zakończenie? Cóż, doskonałe. Samo życie.
Polecam i dzieciom, i dorosłym. Tak, książkę o kupach („pączki” mnie urzekły). Niesmaczne? Muchy mają na ten temat inne zdanie…
www.facebook.com/pisacja/
