Właśnie skończyłam czytać książkę, uważaną przez niektórych za klasykę literatury polskiej. Niestety, jest to dzieło, nieco przez współczesnych czytelników niedocenione. Pomimo filmu i serialu telewizyjnego, pierwsze skojarzenia przeciętnego Polaka, jeśli chodzi o personel medyczny na ekranie, to postacie z „Na dobre i na złe”, czy „Ostrego dyżuru”, a nie skromny, „niewizyjny” Profesor Wilczur z powieści Dołęgi - Mostowicza. Postaram się jednak udowodnić, tą szczerą opinią, że znachorowi, również należy się miejsce, wśród najwybitniejszych, fikcyjnych medyków.
Profesor Rafał Wilczur ma wszystko. Ta sielanka załamuje się jednak w jednej chwili, gdy ten oto szczęśliwiec, wkracza do domu w kolejną rocznicę swojego ślubu, trzymając pod pachą wspaniałe futro z lisów dla swojej żony. Jego ukochanej nie ma, ponieważ jak Beata tłumaczy w liście, postanowiła zabrać córkę i zamieszkać z osobą, w której się zakochała. Mężczyzna się załamuje i zaczyna pić. Podczas jednej wypraw do knajpy, lekarz zostaje okradziony i napadnięty na skutek, czego doznaje amnezji…
Antoni Kosiba nie ma nic. Brak mu wspomnień i świadomości, kim jest. Nawet swoją tożsamość, niejako ukradł. Wędruje po świecie i szuka pracy, w zamian za kromkę chleba i dach nad głową. Koleje losu prowadzą go do wsi Radoliszki, gdzie znajduje pracę i przyjaźń u Prokopa Mielnika – miejscowego młynarza. Biedny człowiek daje bezdomnemu pracę, choć sam ma sporo problemów np. jego syn na skutek wypadku nie może chodzić. Gospodarz nie spodziewa się nawet, że przygarniając włóczęgę, ten w akcie wdzięczności, uleczy jego pierworodnego. Odtąd nowy znachor rozpoczyna działalność, nie wiedząc nawet, jak blisko jest odkrycia prawdy o sobie.
Dołęga-Mostowicz w swojej dylogii o profesorze Wilczurze jak w soczewce powiększającej pokazuje, jakim przemianom uległo społeczeństwo w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Powieść tak bardzo osadzona jest w teraźniejszości autora, że czytelnik ma wrażenie nieaktualności czytanej historii. Jest to jednak uczucie mylne, ponieważ ta książka broni uniwersalnych wartości, takich jak współczucie, miłość, czy chęć pomocy.
W ostatnich zdaniach tej opinii, chciałabym jeszcze wspomnieć o postaci, która ubarwia nam całą fabułę powieści. Jeśli jesteście fanami trylogii Sienkiewicza, to postać Jemioła bez wątpienia Wam się spodoba. To taki międzywojenny Onufry Zagłoba, który ma tyle mądrości życiowej, że aż ją musi topić w kieliszku.
Książki gorąco polecam wszystkim tym, którzy pragną przeczytać historię o wspaniałym człowieku i niesamowitym lekarzu, który nie wahał się ani chwili, postanawiając ofiarować siebie innym, rezygnując trochę z siebie.

Właśnie skończyłam czytać książkę, uważaną przez niektórych za klasykę literatury polskiej. Niestety, jest to dzieło, nieco przez współczesnych czytelników niedocenione. Pomimo filmu i serialu telewizyjnego, pierwsze skojarzenia przeciętnego Polaka, jeśli chodzi o personel medyczny na ekranie, to postacie z „Na dobre i na złe”, czy „Ostrego dyżuru”, a nie skromny,...