Bardzo rzadko zdarza mi się sięgać po książki, na okładce których zobaczyć możemy mniej lub bardziej roznegliżowaną postać. Boję się zawsze, że pozycja ta okaże się jednym z niezbyt lubianych przeze mnie romansów paranormalnych. Na szczęście są jeszcze blurby, które przeważnie pozwalają nam na szybkie sklasyfikowanie konkretnej pozycji.
Zaintrygowana opisem i zachęcona objętością książki postanowiłam dać szansę debiutanckiemu dziełu Anthony'ego Huso. W końcu, nieczęsto zdarza się, by były obnośny sprzedawca odkurzaczy pisał książkę, okrzykniętą przez krytyków jednym z najważniejszych debiutów ostatnich lat.

Świat, w którym przyszło żyć głównym bohaterom: Caliphowi i Senie jest światem przesiąkniętym magią. Jest to jednak magia inna od tej powszechnie nam znanej - holomorfia opiera się na pobieraniu energii z krwi. By holmorfa mógł dokonać aktu "magicznego" musi nie tylko poświęcić swoją krew- musi doskonale zdawać sobie sprawę z tego co chce zrobić i stworzyć matematyczną formułę zaklęcia. Magowie zatem są bardziej naukowcami czy też inżynierami niż leciwymi staruszkami w spiczastych kapeluszach. Wiedźmy natomiast to połączenie szpiegów idealnych i tajnego bractwa starającego się mieć wpływ na politykę wszystkich państw znanego im świata. Nie wahają się one przed wykorzystywaniem swoich wdzięków do osiągnięcia zamierzonego celu, co więcej - świadczenie usług seksualnych jest dla wiedźmy powinnością, a miłość pojmowana jest jako zdrada.

Athony Huso stworzył złożony, dopracowany świat pełen nowatorskich połączeń magii i techniki. Z jednej strony mamy sterowce, kolej podziemną i swoiste miecze świetlne, a z drugiej - wszystko to napędzane jest magią, a obok bomb chemicznych mamy bomby wypełnione wydestylowanymi duszami. Ogrom pomysłowości autora wydaje się być nieskończony.

I w tym miejscu mamy do czynienia z największym minusem Magii Krwi. Autor od samego początku wrzuca nas do dopracowanego i pełnego nowości świata, w którym czytelnik najzwyczajniej się gubi. Mnogość nowych pojęć, nazw własnych i tajemnic często wprawiało mnie w zakłopotanie, gdyż czytałam nie wiedząc o czym czytam. Brakowało mi czegoś w rodzaju słowniczka, do którego mogłabym zaglądać w razie wątpliwości (a tych miałam dużo podczas czytania). Dodatkowo książka obfituje w przydługie i całkowicie zbędne opisy tego jak "Caliph wstaje i podchodzi do okna, zatrzymuje się na chwilę i dalej idzie..." lub tego, jak dokładnie wyglądają miejsca kompletnie nieistotne dla fabuły. Przedzieranie się przez setki niepotrzebnych opisów bywało dla mnie niezmiernie nużące i gdyby nie fakt, że historia dwojga młodych ludzi wplątanych w politykę i magię naprawdę mnie zainteresowała, to pewnie nie dobrnęłabym do końca książki. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że drugi tom przygód Calipha i Seny będzie mniej nasycony niepotrzebnymi elementami, a autor zaoferuje nam nieco bardziej dynamiczną akcję.

Bardzo rzadko zdarza mi się sięgać po książki, na okładce których zobaczyć możemy mniej lub bardziej roznegliżowaną postać. Boję się zawsze, że pozycja ta okaże się jednym z niezbyt lubianych przeze mnie romansów paranormalnych. Na szczęście są jeszcze blurby, które przeważnie pozwalają nam na szybkie sklasyfikowanie konkretnej pozycji.
Zaintrygowana opisem i zachęcona...