O książce będzie króciutko, bo nie trzeba zbyt dużo słów... „Świat Zofii” broni się sam. Trudno jest określić powieść, która za każdym razem, gdy po nią sięgam robi na mnie takie wrażenie. Wrażenie zawsze zupełnie inne, ciągle zwraca moją uwagę na coś innego, na coś czego wcześniej nie byłam w stanie zauważyć.


Porusza mnie dogłębnie.. czuję czasami, jak moja wrażliwość zostaję gdzieś wplątana w karty powieści. Początkowo myślałam, że to szybki kurs filozofii, ale z czasem okazało się, że to coś więcej. To odnajdywanie drogi razem z główną bohaterką, początkowo tak samo jak ona, byłam zagubiona, ale kiedy dotarłam do końca już nic nie było takie same.

„Świat Zofii” czytałam dwa razy. Pierwszy, gdy byłam młodsza i mam wrażenie, że dużo mi z fabuły i sensu umknęło, za to drugim razem wszystko stało się inne, a moja podróż na drugą stronę okazała się bardzo owocna. Książkę Gaardera polecam wszystkim, ale mówię po prostu, że trzeba ją przeczytać, że nie jestem w stanie wytłumaczyć, dlaczego. Po prostu musicie ją zrozumieć, ale musicie uważać, bo powieść tą się dawkuję. Nie można usiąść i przeczytać jej w jeden wieczór, bo wtedy traci cały sens.

Polecam mam ją za to, że dzięki niej docieramy do SIEBIE SAMYCH.

O książce będzie króciutko, bo nie trzeba zbyt dużo słów... „Świat Zofii” broni się sam. Trudno jest określić powieść, która za każdym razem, gdy po nią sięgam robi na mnie takie wrażenie. Wrażenie zawsze zupełnie inne, ciągle zwraca moją uwagę na coś innego, na coś czego wcześniej nie byłam w stanie zauważyć.


Porusza mnie dogłębnie.. czuję czasami, jak moja wrażliwość...