Dałabym jeszcze jedną gwiazdkę, ale jestem w zbyt głębokiej depresji.
Dosłownie na dnie Tartaru... Buuuuuu!!!!!!!!!!!!!!
Nie, naprawdę.
W przeciwieństwie do większości moich znajomych, wolę Herosów Olimpu od poprzedniej serii. Nie ma już tak wiele humoru, ale doceniam ją za niezwykłą dojrzałość jakiej nie było wcześniej. To już nie są dzieciaki, oni walczą z rzeczami ponad ich siły i ciężko, tak bardzo im z tym ciężko.
A mi żal.
Bo zdążyłam ich wszystkich pokochać całym sercem i wiecie, życzę im szczęścia, zwłaszcza po lekturze Znaku Ateny.
To najsmutniejsza, najbardziej łamiąca serce książka Riordana jaką czytałam. Tak bardzo chciałabym długiego, nudnego i szczęśliwego życia dla tej siódemki, zwłaszcza dla biednego Percy'ego, mojego ukochanego Percy'ego który się wypala, wypala po tych strasznych pięciu latach i mojej zgnębionej, cudownej Annabeth, która dosłownie umiera.
Tak bardzo chciałabym dla nich prostego zakończenia, domu nad morzem i całej masy dzieciaków.
Tak mi żal Lea, siódmego koła. I jego, Hazel i Franka zaklętych w tym strasznym trójkącie. I Piper i Jasona, którzy ledwie zdążyli się poznać, już ich coś rozdzieli, ja to wiem.
Aż płaczę, bo na to wszystko po prostu nie zasłużyli.
To jest smutna książka i depresyjna książka, ale w jakiś dziwny sposób daje nadzieję. Trzymam kciuki- niech przetrwają i do końca swoich długich, spokojnych i cudownych żyć plują bogom w twarz. Tak naprawdę to bóstwa zawsze potrzebowały herosów- nie odwrotnie.

Dałabym jeszcze jedną gwiazdkę, ale jestem w zbyt głębokiej depresji.
Dosłownie na dnie Tartaru... Buuuuuu!!!!!!!!!!!!!!
Nie, naprawdę.
W przeciwieństwie do większości moich znajomych, wolę Herosów Olimpu od poprzedniej serii. Nie ma już tak wiele humoru, ale doceniam ją za niezwykłą dojrzałość jakiej nie było wcześniej. To już nie są dzieciaki, oni walczą z rzeczami ponad...