Książkę czytałam drugi raz w swoim życiu. Za pierwszym razem nikt mnie nie ostrzegł, że będę płakać. A ja po skończeniu książki przeżywałam wydarzenia w niej opisane przez kilka dni. Teraz postanowiłam sobie ją odświeżyć, bo kiedyś tam - w najbliższej przyszłości będziemy omawiać tę książkę w szkole.
Tym razem mimo tego, że byłam przygotowana na to co się stanie w trakcie i na końcu książki uroniłam kilka łez.
Więc ostrzegam was: będziecie płakać!

Pacjenci szpitala, czyli dzieci wymyślały sobie pseudonimy. Na przykład chłopak oparzony był "Bekonem", a otyły "Popcornem". Urzekło mnie to, że te dzieci, które były w tak trudnej sytuacji, potrafiły wymyślać sobie przezwiska, bawiły się i śmiały. Choroba wyniszcza ludzi, zmienia ich, a szczególnie dzieci, które myślą, że wszystko jest niewinne i proste. Jednak one nadal próbowały pozostać sobą z czasu, kiedy żyły jak inni rówieśnicy, z rodziną.
Sama zastanawiałam się jakie dostałabym przezwisko, gdybym znalazła się w takiej sytuacji i stwierdziłam, że najlepsze byłoby "Upadła Anielica". Geneza jest bardzo prosta. W serii "Szeptem" był Patch, czyli Upadły Anioł. Miał on na plecach bliznę po skrzydłach i ja mam właśnie podobną. No więc ten - pasuje :)

Książka była napisana w postaci listów Oskara do Boga. Opowiadał on w nich o poszczególnych dniach swojego niezmiernie krótkiego życia. O emocjach, które gnieździły się w nim. Skarżył się na rodziców i poszukiwał odpowiedzi na przeróżne pytania. Nawiązał więź z Bogiem taką, jak z nikim innym. Stali się najlepszymi przyjaciółmi. Bóg pokazał mu jak z dnia na dzień stwarza od nowa świat oraz pokazywał najlepsze rozwiązania rożnych sytuacji.
Te listy były lepsze pod względem przekazywalnych wartości niż niejedna lekcja Religi w szkole. Wnosiły bardzo dużo do życia każdego czytelnika, zmieniały sposób patrzenia na świat i postrzegania niektórych rzeczy.

Pani Róża opowiadając swoje historyjki Oskarowi sprawiała, że wydarzenia, które nigdy nie miały miejsca i były wymyślone stawały się prawdziwe w jej ustach. Przekazywały one wartościowe lekcje Oskarowi i czytelnikowi. Dzięki nim Oskar wiedział jak postąpić w różnych sytuacjach. Potrafił przeprosić ukochaną, zrozumieć swój błąd, a także przekonać rodziców, że mogą z nim o wszystkim rozmawiać.

Rodzice Oskara nie mogli pogodzić się z tym, że ich syn umiera. Nie wiedzieli też jak go o tym poinformować. Nie potrafili z nim rozmawiać, gdy chłopiec najbardziej tego potrzebował. Dosłownie byli tchórzami - jak nazwał ich Oskar. Jednak z drugiej strony nie można ich do końca winić. Pragnęli żeby ich jedyne dziecko żyło jak najdłużej i było szczęśliwe. Nie chcieli żeby było im odebrane przez śmierć.

Na podstawie tej znakomitej książki powstał film. Oczywiscie różni się trochę od książki, ale emocji w nim nie brakuje. Więc gdy już przeczytacie tę niesamowitą książkę to możecie się skusić na film. Najlepiej od razu po przeczytaniu "Oskara i pani Róży". Po co odstawiać na bok chusteczki, jak można je wykorzystać do końca za jednym razem.

Podsumowując: "Oskar i pani Róża" to książka, którą powinien przeczytać każdy bez względu na to czy to jest lektura szkolna, czy nie.

Książkę czytałam drugi raz w swoim życiu. Za pierwszym razem nikt mnie nie ostrzegł, że będę płakać. A ja po skończeniu książki przeżywałam wydarzenia w niej opisane przez kilka dni. Teraz postanowiłam sobie ją odświeżyć, bo kiedyś tam - w najbliższej przyszłości będziemy omawiać tę książkę w szkole.
Tym razem mimo tego, że byłam przygotowana na to co się stanie w trakcie i...