Chciałam tu napisać kilka mądrych słów o tej książce, ale wszystkie uleciały mi z głowy zanim zdążyłam je tu zapisać. W taki właśnie twórczy bałagan w głowie wprowadziła mnie lektura "Siostrzycy".
Ale od początku.
Florence to dziewczynka z niezwykłą osobowością - od razu zdaje się być moją emocjonalną "bratnią duszą". Sposób, w jaki się wypowiada, wciąga w tajemniczy klimat całej historii, dużą rolę w budowaniu tego nastroju odgrywają neologizmy, którymi płynnie się posługuje.
I tutaj kilka słów o samej fabule. Skomplikowana, miejscami wprowadzająca w dezorientację kompozycja z miejsca mnie urzekła - być może po trochu z mojego zamiłowania do alternatywnych form wypowiedzi.
Wszystkie pozostałe postacie są dobrane z wyjątkową precyzją i nie są szarym tłem dla głównej bohaterki - wręcz przeciwnie, wszystkie one dopełniają się, ale i stanowią indywidualne osobowości, które niekiedy bawią, niekiedy sieją niepokój.
Sam cel autora ukazał mi się w połowie czytania. Ukazanie w "Siostrzycy" samotności, samotności destrukcyjnej i okrutnej, nie zostawiającej nic na swojej drodze. Taką Florence widziałam przez drugą połowę książki, gdy właśnie wydaje się, że dziewczynka wreszcie dopasowała się do świata ją otaczającego.
John Harding to autor, którego nazwiska nigdy wcześniej nie znałam. Po lekturze tej niepozornej książki moje postrzeganie świata i zainteresowanie motywem gotyckiego dworu wzrosły z siłą, której dawno nie doświadczyłam.
"Siostrzyca" to majstersztyk swojego rodzaju - nie potrafię porównywać jej z innymi książkami tego typu. Uważam, że jeśli ktoś ma chociaż trochę szaleństwa w sobie, powinien przeczytać tę niesamowitą refleksję nad samotnością.

Chciałam tu napisać kilka mądrych słów o tej książce, ale wszystkie uleciały mi z głowy zanim zdążyłam je tu zapisać. W taki właśnie twórczy bałagan w głowie wprowadziła mnie lektura "Siostrzycy".
Ale od początku.
Florence to dziewczynka z niezwykłą osobowością - od razu zdaje się być moją emocjonalną "bratnią duszą". Sposób, w jaki się wypowiada, wciąga w tajemniczy...