Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„ponieważ człowiek musi się wykazywać wartościami fizycznymi, tak więc konieczne jest również, aby żyć, wykazywanie się cechami charakteru, które czynią to życie wartościowym — a ponieważ jako człowiek jest istotą, która sama sobie zawdzięcza swe bogactwo, toteż musi również sama wykształcać swe wartości duchowe"

Książka wybitnie napisana, jest dla mnie wielką zagadką i dzięki temu co roku czytam ją od nowa. I, co ciekawe, odkrywam nowe pokłady myśli, które zapełniają mi głowę i wyłączają umysł na wszystko za wyjątkiem głębokiej refleksji.
Sama już nie wiem, kim jestem w "Atlasie". Wielość twarzy, które przybieram podczas czytania jest zaskakująca i bardzo ożywcza. Wierzę, że moje wartości ducha rozkwitają wraz z każdą linijką.

„ponieważ człowiek musi się wykazywać wartościami fizycznymi, tak więc konieczne jest również, aby żyć, wykazywanie się cechami charakteru, które czynią to życie wartościowym — a ponieważ jako człowiek jest istotą, która sama sobie zawdzięcza swe bogactwo, toteż musi również sama wykształcać swe wartości duchowe"

Książka wybitnie napisana, jest dla mnie wielką zagadką i...

Piękna książka. Sama mam ją w wersji angielskiej, ale nie przeszkadza mi to w delektowaniu się każdym zdaniem niczym pysznymi czekoladkami z nadzieniem ze słodko-gorzkich anafor. Nie wiem, dlaczego jest dla mnie taka wyjątkowa - przez moment zdaje się charakteryzować moje podejście do życia, znowu w następnym akapicie łamię sobie głowę nad tym, dlaczego nie pomyślałam nigdy o podobnej rzeczy z taką wrażliwością?

Piękna książka. Język jest barwny, bogaty w zaskakujące środki stylistyczne, wypchany po brzegi płynną mądrością i obfity w małe niespodzianki, które wywołują uśmiech na mojej twarzy.

Piękna książka. I tyle. Nie wyobrażam sobie teraz życia bez ważnych spostrzeżeń wywiedzionych z niej.

Piękna książka. Sama mam ją w wersji angielskiej, ale nie przeszkadza mi to w delektowaniu się każdym zdaniem niczym pysznymi czekoladkami z nadzieniem ze słodko-gorzkich anafor. Nie wiem, dlaczego jest dla mnie taka wyjątkowa - przez moment zdaje się charakteryzować moje podejście do życia, znowu w następnym akapicie łamię sobie głowę nad tym, dlaczego nie pomyślałam nigdy...

Jestem w zupełnej rozsypce, czytając tę książkę raz po raz. Nie potrafię się od niej uwolnić. Jest przerażająco wulgarna i przejmująco trafna, dzięki niej znalazłam moment, w którym utknęłam w morzu ludzi zasiedlających ziemię, jeden obok drugiego niczym rybki w zbyt małym akwarium. Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się nad tym, do czego zmierzam, jakie konsekwencje mają moje, mniej lub bardziej moralne, czyny. "Czy to ważne?" pytałam samą siebie, kłamiąc i kreując świat swoimi oczami.
Bogowie na ziemi? To także istoty psujące ten świat, zdegradowane i odurzone zwierzęcymi instynktami warunkowanymi nieustanną grą popytu i podaży. Być może uważamy się za byty wyższe, lepsze, sięgające ponad to, co widać, ale czemu musimy się niepotrzebnie oszukiwać?
Karpowicz w niemalże piękny sposób zadrwił z wszystkiego, co jest w najnowszych trendach XXI-ego wieku.
Majstersztyk. Tyle mogę powiedzieć.
Trzeba mieć nie po kolei w głowie, by zakochać się w takim pięknych chaosie. Jestem dumna ze swojego niezrównoważenia i jednocześnie ze swojego trzeźwego spojrzenia na to, co my zwykle ukrywamy skrzętnie pod kapturami.

Jestem w zupełnej rozsypce, czytając tę książkę raz po raz. Nie potrafię się od niej uwolnić. Jest przerażająco wulgarna i przejmująco trafna, dzięki niej znalazłam moment, w którym utknęłam w morzu ludzi zasiedlających ziemię, jeden obok drugiego niczym rybki w zbyt małym akwarium. Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się nad tym, do czego zmierzam, jakie konsekwencje mają...