Styl pisania autorki jest tak charakterystyczny i nieporównywalny, że w naturalny sposób musi budzić albo zachwyt , albo niechęć. Przede wszystkim fabuła jest tu drugorzędna, sytuacje są przypadkowe a nawet sylwetki bohaterów są mniej istotne pod względem wiarygodności. Najważniejsze jest tropienie przez autorkę tego, co chcemy ukryć przed innymi, tego, do czego sami przed sobą boimy się przyznać i zawiłości ludzkich motywacji i pragnień. Wypowiedzi (a są one baza powieści) składają się nie tylko z tego z tego, co postaci chcą powiedzieć, ale i z tego , co tylko myślą,albo chcą zataić. Dlatego granica między realizmem rozmowy, a ironią , sarkazmem czy groteską jest bardzo nieostra. I to jest jedyny dla mnie "minus" pisarstwa Compton-Burnett - nie da się tego czytać bez licznych przerw,bo prawie każde zdanie wymaga zwrócenia na nie uwagi i osobnego odczytania.

Styl pisania autorki jest tak charakterystyczny i nieporównywalny, że w naturalny sposób musi budzić albo zachwyt , albo niechęć. Przede wszystkim fabuła jest tu drugorzędna, sytuacje są przypadkowe a nawet sylwetki bohaterów są mniej istotne pod względem wiarygodności. Najważniejsze jest tropienie przez autorkę tego, co chcemy ukryć przed innymi, tego, do czego sami...

Kompletnie nie zrozumiałam tej książki. Mam na myśli sensu jej powstania w ogóle. Jej motyw przewodni to kobieta ''potwór'', która rządzi pensją dla dziewcząt, jest zaborcza i nie wyobraża sobie, żeby jakaś inna kobieta mogła grać pierwsze skrzypce u mężczyzny w jej otoczeniu. Czułam tam również wątek homoseksualny i coś dążące wręcz do kazirodztwa. Jednak nie jest to w ogóle fascynujące, a chyba nagromadzenie tylu "wątków" mógłby być ciekawe, ale jedynie umiejętnie poprowadzone. Postacie w tej książce albo są całkowicie obojętne albo denerwujące aż do granic możliwości (np. Feliks, który rozmowę z każdym prowadzi przez pryzmat swojego ojca). Jest to powieść beznamiętna, opisywana w sposób taki, że na "tragedie" nie zwraca się w ogóle uwagi. Nigdy nie rozumiałam sensu książki, skoro pochłania ją całkowita bezuczuciowość zarówno narratora jak i postaci w niej występujących, a do tego dialogi nie mówią o niczym ciekawym. Strasznie nudna książka.

Kompletnie nie zrozumiałam tej książki. Mam na myśli sensu jej powstania w ogóle. Jej motyw przewodni to kobieta ''potwór'', która rządzi pensją dla dziewcząt, jest zaborcza i nie wyobraża sobie, żeby jakaś inna kobieta mogła grać pierwsze skrzypce u mężczyzny w jej otoczeniu. Czułam tam również wątek homoseksualny i coś dążące wręcz do kazirodztwa. Jednak nie jest to w...