Książka zwodzi całkiem miłą dla oka okładką, kusząc, iż w środku znajdziemy przyjemną w odbiorze powieść. Nic z tego - otrzymujemy misz masz oraz nieskładnie zbudowaną fabułę i świat.

Mellisę De La Cruz poznałam dzięki cyklowi Błękitnokrwistych. 'Zapach spalonych kwiatów' od pierwszej karty przesycony jest stylem i utartymi pomysłami autorki, której bohaterowie zawsze odznaczają się paroma powielanymi cechami. Bohaterki są (jak zwykle) bogate, piękne, oczywiście seksowne, dzięki czemu rzadko kto może im się oprzeć (jakiś kompleks?). Jedna z nich, dziewiętnastoletnia Freya, jest umieszczona w miłosnym trójkącie, który przedstawia się zupełnie jak w Błękitnokrwistych, tyle że w tej powieści jest on tandetny i żałosny. Jej starsza siostra, Ingrid, zatraciła się w karierze bibliotekarskiej, walcząc o swoją instytucję i w sposób śmieszny ukrywając swoje uczucia do nieśmiałego detektywa. Trzecią kobietą jest ich matka, Joanna, która męczyła mnie najbardziej i nawet nie chce mi się z jej powodu marnować klawiatury.
W to wszystko wplątana jest magia, bo główne bohaterki są czarownicami, którym wieki temu zabroniono używać swoich mocy. Dlaczego? Ten wątek według mnie jest potraktowany zupełnie macoszemu, zresztą, jak wszystko w tej książce.

Opis bohaterów jest zupełnie drugorzędny. Oni po prostu są. Są, i wszystko im się udaje, obrażając wyobraźnię czytelnika.

Zagłębiając się stopniowo można odczuć, że fabuła nie jest przemyślana. Przez pół objętości mamy zawirowania młodszej siostry i ma się wrażenie, że na tym wszystko się skupia. Ale (!) pojawia się wątek z tajemniczymi drzwiami, zniknięciami i złym bohaterem. Skąd to się w ogóle wzięło? Jaki to ma cel?
Koniec mogę opisać w paru słowach: śmieszny, spłaszczony, spłycony.

Mam wrażenie, że autorka chciała napisać coś dla trochę dojrzalszych kobiet, wyjść z młodzieżowych Błękitnokrwistych - co ewidentnie jej nie wyszło. Powiem więcej, Mellisa De La Cruz nie potrafi skonstruować szczegółowego świata magicznego, wyjaśnić rządzących w nim praw, zjawisk i wydarzeń oraz nie najlepiej radzi sobie z nakreśleniem bohaterów, ich emocji i związków z innymi, aby byli bliżsi czytelnikowi.

No cóż, ładna okładka przynajmniej ozdobi mi półkę.
Finalnie, nie polecam.

Książka zwodzi całkiem miłą dla oka okładką, kusząc, iż w środku znajdziemy przyjemną w odbiorze powieść. Nic z tego - otrzymujemy misz masz oraz nieskładnie zbudowaną fabułę i świat.

Mellisę De La Cruz poznałam dzięki cyklowi Błękitnokrwistych. 'Zapach spalonych kwiatów' od pierwszej karty przesycony jest stylem i utartymi pomysłami autorki, której bohaterowie zawsze...