Utrata bliskiej osoby, kogoś, kogo kochało się najbardziej na świecie to strasznie ciężkie przeżycie, z którym trudno się pogodzić. A jeśli jeszcze przed śmiercią ostatnimi słowami, jakie wypowiedzieliśmy do tej osoby były słowa pretensji i oskarżeń, towarzyszące nam później poczucie winy może nas zniszczyć.

Juliet to trzydziestojednoletnia kobieta, której mąż- Ben, zmarł nagle osiem miesięcy temu. Po ich pierwszej poważnej kłótni wybiegł z domu trzaskając drzwiami i już nie wrócił- umarł na rogu ulicy na zawał. Od tamtej pory Juliet wegetuje. Całe dnie spędza w niewyremontowanym, wyglądającym jak plac budowy domu, gdzie leży pod kocem na kanapie i wraz ze swoim terierem- Mintonem- ogląda wszystkie programy telewizyjne, jakie są tylko możliwe. Unika ludzi, bo przypominają jej Bena. Nawet zakupy robi w nocą w czynnym całodobowo sklepie, tak, by jak najmniej osób spotkać. Powoli jednak jej życie zaczyna się odmieniać. Za ścianę wprowadzają się nowi, hałaśliwi sąsiedzi. Mimo, że Juliet wcale sobie tego nie życzy jeden z nich- Lorcan- zaczyna ją odwiedzać i wkrótce Juliet daje się wciągnąć w remont domu. Matka kobiety zaś, chcąc pomóc córce i wyciągnąć ją z dołka podrzuca jej swoją sędziwą labladorkę, z którą dziewczyna musi wychodzić do parku na spacery. Tam poznaje mnóstwo ludzi, którzy proszą ją o opiekę nad swoimi zwierzakami, podczas gdy sami są w pracy. Nawet nie wiadomo kiedy Juliet zostaje opiekunką zwierząt, a ból po starcie Bena staje się trochę lżejszy. Pojawia się nawet pewien mężczyzna. Może czas znowu się zakochać?

Na pierwszy rzut oka "Spacer po szczęście" to kolejne babskie czytadło, jakich wiele. Tak też myślałam, zabierając się za lekturę. Rzeczywiście to powieść lekka, przyjemna, napisana lekką ręką, która pozwoli oderwać się od rzeczywistości i zrelaksować. Jednak to nie wszystko. To także pełna ciepła opowieść o tym, jak ważna jest rodzina w życiu człowieka, ile znaczą bliskie osoby. Pokazuje, że nawet z największych tragedii człowiek potrafi się podnieść i iść dalej, że mimo wszystko trzeba w życiu znaleźć jakiś sens i że każdy jest komuś potrzebny, że nie wolno się poddawać.

Bohaterowie powieści są bardzo realistyczni. Mają świetnie zarysowane charaktery. Nie są tylko czarni albo biali, lecz posiadają multum cech, które się ze sobą mieszają i sprawiają, że są nieprzewidywalni, ich zachowania często zaskakują. Na dodatek wszyscy są ze sobą w jakiś sposób połączeni. Mamy tutaj wdowę w żałobie- Juliet, jej perfekcyjną siostrę Louise, której życie wcale nie jest takie wspaniałe jakby się mogło wydawać, przystojnego i flirtującego Lorcana, dźwigającego jednak też swój bagaż życiowych doświadczeń, a także rodziców Juliet- martwiącą się o wszystko matkę i trzymającego się trochę z boku ojca.

Najbardziej cenię tę powieść za to, że autorka nie ubarwiała całości żadnymi sielankowymi scenami. Nic nie układa się jak w bajce. Przedstawiła tutaj proste zwyczajne życie, takie jakie może wieść każda wdowa.

Polecam serdecznie wszystkim, którym potrzebna jest taka ciepła powieść, dająca wiarę w to, że zawsze można zacząć wszystko od początku i nigdy nie jest za późno oraz oczywiście wszystkim miłośnikom książek z psimi motywami.

Utrata bliskiej osoby, kogoś, kogo kochało się najbardziej na świecie to strasznie ciężkie przeżycie, z którym trudno się pogodzić. A jeśli jeszcze przed śmiercią ostatnimi słowami, jakie wypowiedzieliśmy do tej osoby były słowa pretensji i oskarżeń, towarzyszące nam później poczucie winy może nas zniszczyć.

Juliet to trzydziestojednoletnia kobieta, której mąż- Ben, zmarł...