Biografia Andre Agassiego to świadectwo poszukiwania własnej tożsamości i dorastania. Dominującym uczuciem, przy czytaniu Open jest współczucie. To nie jest gość, któremu trzeba zazdrościć. Przez całe życie męczył się, robiąc coś, czego nie znosił, żyjąc życiem, którego wcale sobie nie wybrał. Podobnie jak wielu innych sportowców został wytresowany przez ojca, który na dzieci przeniósł własne ambicje. Na korcie spotykały go pot i ból. A także ciągłe porażki – ta autobiografia to właściwie kronika porażek. Mimo że Agassi wygrał osiem turniejów wielkoszlemowych, swoim zwycięstwom nie poświęca tyle miejsca, ile przegranym. Jego kariera potwierdza maksymę „od sportu do kalectwa”. Wygrane Agassiego okupione były morderczą pracą, a przede wszystkim walką z samym sobą, ze swoim umysłem i chęcią poddania się. Przekleństwo człowieka myślącego i wrażliwego. Zdecydowanie nie zazdroszczę tenisiście tego ciągłego szarpania się z samym sobą. Kompleksy, do których się przyznaje jednak mnie nie dziwią po tym, co przeczytałam o jego dzieciństwie i relacjach z ojcem. Dziwią natomiast zdecydowanie, kiedy pomyśli się, że mowa jest o jednym z największych tenisistów ery open.

Stosunek Agassiego do tenisa można określić mianem toksycznej relacji. Zaszczepiony tenisem od dziecka, nie mógł się od niego uwolnić. Choć go nienawidził, to jednocześnie był to jedyny znany mu sposób na życie i zarabianie. Grał - na przekór sobie, swoim wynikom, swojemu organizmowi – a jego kariera trwała rekordowo długo. Jak można osiągnąć sukces w dziedzinie, której się nie lubi? Trudno to zrozumieć.

W opowieści o swoim sportowym życiu Agassi jest do bólu szczery: pisze o swoim autorytarnym ojcu, młodzieńczych wybrykach, popełnionych błędach. Ujawnia kłamstwo w sprawie wykrycia w jego krwi amfetaminy, co wzbudziło poruszenie w tenisowym światku, choć ta „afera” nie wydaje się jakoś szczególnie bulwersująca. To wcale jednak nie znaczy, że w książce znajdziemy jakieś skandale czy sensacje, którymi tak kuszą zazwyczaj wydawnictwa. "Open" zapewne jest dla niektórych tak szokująca, bo tenisista w swoich własnych oczach jest zupełnie inny, niż jego medialny wizerunek. Mówi: wcale nie jestem taki, za jakiego mnie braliście. Nigdy nie byłem punkiem, nie wspominając już o monolicie. Ten, który zasłynął z ekscentrycznego wyglądu, starał się raczej ukryć, a nie zwracać na siebie uwagę. Nie jest niezwyciężony. Jest ludzki z tym swoim rozdarciem i dążeniem do perfekcjonizmu. Sporo miejsca zajmują w tej autobiografii bliscy, przyjaciele, a także rywale Agassiego, z tych ostatnich w szczególności Pete Sampras. W centrum opowieści jednak zawsze jest Andre, odsłaniane jest jego życie, a nie innych.

Agassi imponuje fotograficzną pamięcią. Zwłaszcza meczów, które opisuje z wieloma szczegółami. Dla mnie to minus książki, bo trudno się to czyta komuś, kto nie jest zaprzysięgłym fanem tenisa. To już wolę opisy akcji piłkarskich. Poza tym jednak książka zachwyca reporterskim stylem – napisana w pierwszej osobie, w czasie teraźniejszym, mamy wrażenie, jakbyśmy siedzieli w głowie Agassiego. To zasługa pisarza J. R. Moehringera, który to tak naprawdę zredagował wspomnienia tenisisty.

Warto przeczytać "Open" nie tylko aby poznać sportowca, ale i aby zdać sobie sprawę z tego, że i sławni i bogaci nie mają wcale życia usłanego różami, że na sukces trzeba ciężko się napracować, a przede wszystkim uwierzyć w siebie. 

Biografia Andre Agassiego to świadectwo poszukiwania własnej tożsamości i dorastania. Dominującym uczuciem, przy czytaniu Open jest współczucie. To nie jest gość, któremu trzeba zazdrościć. Przez całe życie męczył się, robiąc coś, czego nie znosił, żyjąc życiem, którego wcale sobie nie wybrał. Podobnie jak wielu innych sportowców został wytresowany przez ojca, który na...