Paweł Zarzeczny

Nie wiem, czy podnoszona przez część czytelników okoliczność zgromadzenia felietonów znanego dziennikarza w jednej książce świadczy o błędzie wydawniczym. Jakby na to nie patrzeć, publikacje umieszczone w czasopismach są bardziej ulotne, trudniejsze do uchwycenia. To trochę taka „kartoteka rozproszona”. A książka, ze względu na swoją formę, ma większe szanse przetrwania. Z perspektywy trzech lat, które minęły właśnie od śmierci Pana Pawła, ta książka zyskała na wartości i stanowi podsumowanie części dorobku autora, obdarzonego niezwykle ostrym i celnym piórem. Być może tytuł sugeruje, że być może mamy do czynienia z autobiografią (skąd inąd zręczny bon mot, którym chcielibyśmy opisać własne życie). Cóż, być może taka książka była w planach; znając styl „Paolo Rivera” byłaby napisana z zębem i po swojemu. Ja w każdym razie nie czułem się zawiedziony.