„Bo jest wojna, bo jest wojna, bo jest wojna – powtarzałam sobie w myśli. Tak się zawsze mówiło w domu, kiedy coś było nie w porządku i nie można było tego wytłumaczyć.”

Bardzo interesujące wspomnienia autorki z jej najmłodszych lat, kiedy to miała miejsce II wojna światowa. Pisarka nie pamięta czasów sprzed wojny, bo urodziła się w 1939 roku, a później wojna zabrała jej wszystko, mamę, tatę, dach nad głową. Asiunia nie pamięta wszystkiego z tamtych czasów, ale pamięta wiele, a zwłaszcza to, że wojna była powodem całego zła dookoła niej i jej tułaczki po obcych ludziach i innych domach.

Książka doskonale obrazuje, jakie to były ciężkie czasy, zwłaszcza teraz, kiedy dzieci nie wyobrażają sobie życia bez komputera, wygód, swoich zabawek i ulubionego jedzenia. Ciężko im to zrozumieć, że wojna mogła odebrać ludziom wszystko co kochają, włącznie z tym, co najważniejsze, czyli rodziną.

Myślę, że warto czytać dzieciom takie książki i uświadamiać im, jakie teraz mają spokojne życie i oswajać z burzliwą przeszłością naszego kraju i świata. A te bardzo ładnie napisane wspomnienia małej dziewczynki mogą być w tym niezmiernie pomocne. Zaznaczę, że dzieci naprawdę słuchają tej książki i interesują się wydarzeniami, więc raczej zostanie zapamiętana.

„Przyjęła nas w końcu do siebie jakaś pani i znowu siedzieliśmy w piwnicy, a nad nami waliły armaty.”

„Bo jest wojna, bo jest wojna, bo jest wojna – powtarzałam sobie w myśli. Tak się zawsze mówiło w domu, kiedy coś było nie w porządku i nie można było tego wytłumaczyć.”

Bardzo interesujące wspomnienia autorki z jej najmłodszych lat, kiedy to miała miejsce II wojna światowa. Pisarka nie pamięta czasów sprzed wojny, bo urodziła się w 1939 roku, a później wojna zabrała jej...