Już sam tytuł i wiadomo było, że będę te wiersze kochać, przeżywać całym ciałem, wić się do rytmu wyrazów, mnogości znaczeń, ubogiej metaforyki, a i tak wcale niepotrzebnej. Sted to mistrz słowa, emocji, życia i łączenia tego wszystkiego w nieidealną całość. Kiedy czytam Stachurę to czuję się niemalże erotycznie, jakby te giętkie wyrazy rozbierały mnie do naga i pełzały po całym moim ciele, taki Szał Podkowińskiego w wersji literackiej.
Często w moich recenzjach czynię jakieś porównania, ale w przypadku Steda to niemożliwe, Stachura pisał inaczej niż wszyscy inni, wtedy i teraz, nikogo nie znalazłabym, żeby go nawet obok postawić. To taka abstrakcja, z drugiej strony bardzo namacalna przyroda, codzienne zwykłe zdarzenia, odarte z wierzchniej warstwy, rozłożone na smutek i dumę. Poza wierszami typowymi są też inne twory, np. "Wielki testament", który jest rodzajem manifestu, ogromne robi na mnie wrażenie. Nie wiem czy jest w ogóle sens wymieniać moje ulubione wiersze, bo musiałabym wymienić co najmniej połowę. Te wiersze są trudne, za Tokarczuk bym powtórzyła, że nie dla idiotów, dokładnie widać tutaj to o co jej chodziło. Trzeba być wprawionym literacko i/lub wrażliwym na słowo, żeby zrozumieć, poczuć, zaakceptować albo chociaż dać sobie pozwolenie na to, że się nie rozumie i jest to zgoda w pełni świadoma, niewynikająca z lenistwa. Nie wiem czy kiedykolwiek czytałam kogoś bardziej kompetentnego do pisania poezji. Jest idealna, dokładnie taka jak powinna być pod każdym względem: piękna, zajmująca, zmuszająca do wytężenia umysłu, absorbująca, zaskakująca, ambitna, prawdziwa.
"Kropka nad ypsylonem" to cudowny wiersz, się ciągnie, w zasadzie można powiedzieć, że to jest zbiór wierszy, no ale poeta sobie wymyślił, że to jeden, no to jeden. Jeden, a dobry jak 100 dobrych wierszy. Jako lingwista z wykształcenia i zamiłowania, uwielbiam takie słowne zabawy, odniesienia językowe, to jest dla mnie raj.
Podobają mi się też jego zabawy na temat modlitw i pieśni, jego własne wersje. Cieszą mnie, bo w przeciwieństwie do tych prawdziwych religijnych, te stedowe mają sens, są zwyczajnie ładnie, poruszają.

Wyzwanie czytelnicze LC lipiec 2022: Przeczytam cienką książkę (mającą maksimum 200 stron) (27)

Już sam tytuł i wiadomo było, że będę te wiersze kochać, przeżywać całym ciałem, wić się do rytmu wyrazów, mnogości znaczeń, ubogiej metaforyki, a i tak wcale niepotrzebnej. Sted to mistrz słowa, emocji, życia i łączenia tego wszystkiego w nieidealną całość. Kiedy czytam Stachurę to czuję się niemalże erotycznie, jakby te giętkie wyrazy rozbierały mnie do naga i pełzały po...

Było ciężko... a teraz czuję, że mam poplątane i język, i głowę.

Było ciężko... a teraz czuję, że mam poplątane i język, i głowę.

Wachlarz emocji, choć najczęściej tych trudnych. Zbiór ważny, podręczny bo kieszonkowy. Edward Stachura - poeta mojej młodości, ważny do dziś. Te emocje każdy kiedyś przeżywał, albo przeżyje, a on - jak nikt potrafił je opisać.

Wachlarz emocji, choć najczęściej tych trudnych. Zbiór ważny, podręczny bo kieszonkowy. Edward Stachura - poeta mojej młodości, ważny do dziś. Te emocje każdy kiedyś przeżywał, albo przeżyje, a on - jak nikt potrafił je opisać.