Miłość to tsunami? Toteż po lekturze tej książki mogę napisać, iż jej nie pokochałam, bo nic mnie nie porwało, nie wdarło się w płuca i nie zmiotło z brzegu na którym stałam.

Okładka (dziewczyna o rudych włosach wygląda jak leśna nimfa) i tytuł podziałały na moją wyobraźnię odmalowując historie bajeczne i polane ciepłym mlekiem z miodem. Mój przyspieszony oddech po kilkudziesięciu stronach zwiastował tylko jedno: zbliżającą się katastrofę, podczas której książka głucho uderzy o stół i pozostanie tam, nigdy już nietknięta.

Na kartach owej powieści poznajemy Leo - szesnastolatka pospolitego. Gra w piłkę, muzykuje z kolegami, wielbi komputer. Poza tym nie ma marzeń, niczym się nie wyróżnia - brawo Panie D'Avenia, stworzył Pan bohatera bez wyrazu. Oryginalną przyprawą historii miało być to, iż Leo określa emocje i ludzi kolorami - brawo, brawo - przez 99% używa trzech barw: bieli, czerwieni, błękitu. Nie chcę tutaj szczekać za głośno, ale nie jest to nic zasługującego na oklaski - trzy barwy w których zamyka się świat to brzmi ubogo.

Wracając do Leo - który lubi nazywać się lwem, bo niby jest odważny i ma bujną fryzurę (?!), należy wspomnieć o jego platonicznej miłości do rudowłosej i zielonookiej koleżanki ze szkoły. Chłopak nigdy z nią nie rozmawiał, a oczywiście deklaruje wielką miłość i poświęcenie własnego życia. Absurdalne i nie sądzę, aby młodość była w tym wypadku wytłumaczeniem.

Wszystko zmienia się, gdy chłopak dowiaduje się o śmiertelnym zagrożeniu, który zawisa nad jego Beatrice. Od tego momentu rozpoczyna się proces burzliwej, bolesnej i niezmiernie wyczerpującej przemiany, która otwiera go na inne horyzonty. W tej drodze "ku odnalezieniu marzeń" towarzyszą mu przyjaciele, rodzina oraz nauczyciele (Naiwniak - pan od historii, Gandalf - katecheta). We wszystko zostaje wmieszany Bóg i mamy piękną historię rodem z "Oskara i Pani Róży".

Opowieść pozostawiła mnie w pewnym zawieszeniu - nie podobała mi się narracja z perspektywy Leo, który wszystko lekceważył i zachowywał się jakby każda rzecz należała mu się z przydziału. Nie ma mowy o śledzeniu losów innych bohaterów, bo oni nie zostali zbudowani, oni zostali zarysowani. Wątek choroby jest dużym plusem, bo bez wysiłku porusza i zmusza do refleksji - ale to nie ratuje całej reszty.
Wszystko kręci się wokół mało ciekawego chłopaka, który nie nauczył mnie niczego nowego, a jeśli nie uczę się i nie doświadczam, to takiej literatury nie popieram.

Miłość to tsunami? Toteż po lekturze tej książki mogę napisać, iż jej nie pokochałam, bo nic mnie nie porwało, nie wdarło się w płuca i nie zmiotło z brzegu na którym stałam.

Okładka (dziewczyna o rudych włosach wygląda jak leśna nimfa) i tytuł podziałały na moją wyobraźnię odmalowując historie bajeczne i polane ciepłym mlekiem z miodem. Mój przyspieszony oddech po...