Tak się jakoś składa, że naprzemiennie czytam Miłoszewskiego i Hagena, siłą rzeczy porównuję, bo i jeden, i drugi wydał drugą powieść z tym samym bohaterem. W opinii dla Granatowej krwi Hagena napisałam, że jest lepsza niż powieść Miłoszewskiego Uwikłanie - tym razem jest dokładnie odwrotnie, Ziarno prawdy jest o niebo lepsze niż Długi weekend.
Porównując jednak obie powieści Miłoszewskiego, ta jest zdecydowanie lepsza, zarówno pod względem fabuły, tła, języka, konstrukcji. Wypunktuję to, co mi się szczególnie podobało:
1. Zakończenie - było dla mnie nieprzewidywalne do ostatniego momentu - obstawiałam inną osobę.
2. Trochę bezpłciowy Szacki z Uwikłania wzbudza emocje, można go lubić ale może też wkurzać, zagubiony w prywatnych sprawach facecik w szarym garniturku, czasem zblazowany, a jednocześnie skuteczny "pies gończy" - to człowiek jak my wszyscy, ze swoimi słabościami i wątpliwościami.
3. Nieźle zarysowane postaci żeńskie - mam wrażenie, że nie zakończony wątek Klary autor zostawił sobie na nastepną powieść :)
4. Tło trudnych stosunków polsko-żydowskich - nie ukrywam, że jest to temat, który mnie ostatnio szczególnie zajmuje.
5. Autentyczne wrażenia grozy - nie jestem osobą strachliwą i mocno stoję na ziemi, jednak lektura kulminacyjnego fragmentu, kiedy to grupa śledczych znajduje się w korytarzach pod miastem - brrr, to było mocne (może wrażenie to spotęgowało się z racji nocnej lektury i dość mocno wiało za oknem :))) )
6. Uważny czytelnik i wielbiciel starej dobrej Sławy i chwały odnajdzie tu co nieco dla siebie. Zresztą chyba nie tylko literatura polska ma tu swoje echa, Dan Brown chyba również - dobrze, że fabuła nie bazuje na pomysłach tychże, są to tylko odnośniki.
7. Język i styl - nie da się czytać szybko, no chyba, że się czyta na siłę. Na siłę czytałam długo Uwikłanie, to czytałam równie długo, ale żeby niczego nie stracić. Styl gęsty, zdania mięsiste ale naturalne, równie bogata fabuła, mnogość różnych zdarzeń, faktów, domysłów. Normalnie mnie męczy mnie to, kiedy jest nieumiejętnie zrobione, bo wolę prostotę...a może wolałam, do tej pory. Teraz wolę zawiesistość, ale tylko w wykonaniu dobrego pisarza.
A co tam, daję maksimum.

Tak się jakoś składa, że naprzemiennie czytam Miłoszewskiego i Hagena, siłą rzeczy porównuję, bo i jeden, i drugi wydał drugą powieść z tym samym bohaterem. W opinii dla Granatowej krwi Hagena napisałam, że jest lepsza niż powieść Miłoszewskiego Uwikłanie - tym razem jest dokładnie odwrotnie, Ziarno prawdy jest o niebo lepsze niż Długi weekend.
Porównując jednak obie...