To książka, której zaszkodził nadmiar. Wyrzucenie sporej części tekstu wielce by się przysłużyło tej pozycji.
Obrazki - czasem fajna sprawa, niektóre bardzo wzmacniają przekaz. Jednak są i takie, które zupełnie niepotrzebnie go zakłócają. No bo co artysta chciał powiedzieć przez narysowanie dziury w zadku?
Autor, początkowo dość neutralny, powoli zaczyna się ujawniać. Z czasem coraz wyraźniej zaznacza swoją obecność jako stwórcy postaci i całego zamieszania, które opisuje. Wychodzi z fabuły, staje obok, komentuje, przepowiada co kogo spotka i dlaczego - bo on tak każe. Przechwala się swoją mocą wobec bohaterów i wydarzeń. Być może to nawet ciekawa literacka zabawa... Tym razem chyba jednak tylko dla autora. Albo i nie. Bo przecież skończywszy powieść sam nie był zadowolony z efektu. Da się odczuć ten mozół i to zmęczenie i tę niemoc, z którymi pisał, bo udzielają się czytelnikowi. Im dalej, tym wyraźniej rzuca się w oczy smutna świadomość autora, że co by nie napisał, to się sprzeda i... że chciałby wreszcie tę książkę skończyć.
A poza tym to świetna historia, zastrzeżenia dotyczą wyłącznie tego, jak ją napisano.
Panie Vonnegucie: Nie trzeba było psuć przyjaźni z Knoxem Burgerem... może dałoby się tę książkę uratować...

To książka, której zaszkodził nadmiar. Wyrzucenie sporej części tekstu wielce by się przysłużyło tej pozycji.
Obrazki - czasem fajna sprawa, niektóre bardzo wzmacniają przekaz. Jednak są i takie, które zupełnie niepotrzebnie go zakłócają. No bo co artysta chciał powiedzieć przez narysowanie dziury w zadku?
Autor, początkowo dość neutralny, powoli zaczyna się ujawniać. Z...