"W ogóle to mam straszne wyrzuty sumienia, kiedy jestem szczęśliwa. Tak jakbym nie miała do tego prawa."

Do przeczytania tej książki skłonił mnie jej kontrowersyjny opis. Autorka porównuje szkołę do cyrku, gdzie każdy musi się podporządkować określonym zasadom. Wspomina także o dżungli, w której panują zupełnie inne reguły. Czym jest ta dżungla? I co tak poukładana dziewczyna może o niej wiedzieć?

Otóż nasza tytułowa bohaterka to bardzo porządna dziewczyna. Na pierwszym miejscu w życiu stawia naukę. Jest przekonana, że na zabawę przyjdzie jeszcze czas, a dzięki nabytej wiedzy osiągnie sukces. Postępuje według "dobrych" rad rodziców, którzy w tresowaniu córeczki, nie dostrzegają, że tak naprawdę pozbawiają swoje dziecko szczęścia. Poznajemy ją podczas nauki w liceum. Szkoły, w którym nie ma czegoś takiego jak równe traktowanie. Dzieci z zamożnych rodzin, mające wpływowych rodziców są faworyzowane. Dziewczyna stawia jednak na edukację i ślepo wierzy w świetlaną przyszłość, którą rysują przed nią jej rodzice.

„Zapach motyli” to dość smutna opowieść o poszukiwaniu szczęścia, straconej młodości i własnego miejsca na ziemi. Po przeczytaniu jakiejkolwiek lektury mam określony stosunek do jej bohaterów- z niektórymi się utożsamiam, inni mnie wkurzają, a jeszcze inni rozśmieszają do łez. A o tej głównej bohaterce (nieznanej z imienia) nie mogę nic konkretnego powiedzieć, jest mi całkowicie obojętna. Mam do niej pretensje o to, że nie ma własnego zdania, ale z drugiej strony to naprawdę inteligentna dziewczyna, tylko zbyt posłuszna... Po prostu nie wzbudza we mnie żadnych emocji, ani pozytywnych, ani negatywnych. I to chyba w tym wszystkim jest najgorsze... obojętność.

Oprócz kontrowersyjnych refleksji i kilku ciekawych fragmentów nie znajdziemy tu nic co nas wciągnie, zainteresuje i skłoni do dalszego czytania. Nie ma akcji, całą uwagę poświęcamy głównej bohaterce, jej problemom. Dowiadujemy się, że znajomości w dzisiejszych czasach znaczą o wiele więcej niż dobre wykształcenie. Jest tutaj wiele o rodzicach dyktatorach i ich niespełnionych ambicjach. O tym, że nie zawsze ich dobre chęci są korzystne dla dziecka.
Po tak kontrowersyjnym opisie spodziewałam się czegoś lepszego... Jednak muszę przyznać, że niektóre fragmenty, złote myśli naszej bohaterki są bardzo trafne, a inne rozśmieszają do łez. Niestety nie jest ich za wiele. Mimo tych wszystkich zastrzeżeń, znalazłam w tej lekturze jeden, ale za to ogromny plus- prawdę, o której niektórzy boją się mówić głośno.

"W ogóle to mam straszne wyrzuty sumienia, kiedy jestem szczęśliwa. Tak jakbym nie miała do tego prawa."

Do przeczytania tej książki skłonił mnie jej kontrowersyjny opis. Autorka porównuje szkołę do cyrku, gdzie każdy musi się podporządkować określonym zasadom. Wspomina także o dżungli, w której panują zupełnie inne reguły. Czym jest ta dżungla? I co tak poukładana...