Jedna z moich ulubionych książek dla młodzieży, o tematyce wcale nie odbiegającej od rzeczywistości- mamy tutaj Norę, córkę rozwiedzionych rodziców, która chciałaby dopasować się do grupy; mamy Sabinę, pochodzącą z rodziny, którą możnaby nazwać patologiczną, mamy Fanny, która jest niemożliwe rozpuszczona i której rodzina wręcz śpi na pieniądzach, wreszcie mamy Karin, pochodzącą z domu z zasadami i będącą klasowym kozłem ofiarnym. Warto tę książkę przeczytać choćby dla samych przemyśleń głównej bohaterki, która po czasie zdaje sobie sprawę, że niektóre rzeczy, które się wydarzyły, były po prostu złe, a poleganie na opinii innych ludzi nie zawsze popłaca. Książka nie umoralnia, ale pokazuje pewne istotne rzeczy bardzo dobrze. Bardzo mi szkoda, że nie ma kontynuacji tej powieści, bo ciekawa jestem, co później stało się z głównymi bohaterami. Chyba, że jakaś kontynuacja jest, a ja po prostu o tym nie wiem.
Zastanawiający jest dla mnie stosunek Nory do Sabiny - z powieści wynika, że przyjaźniły się od dziesięciu lat, ale sposób, w jaki Nora opowiada o Sabinie, nasuwa mi odczucie, że z jej strony to może być coś więcej niż tylko przyjaźń. Ale może to tylko ja mam takie odczucie.
Książkę czyta się szybko i to również jest jej plus. Nawet jeśli nie zachwyci, to raczej też nie zmęczy.

Jedna z moich ulubionych książek dla młodzieży, o tematyce wcale nie odbiegającej od rzeczywistości- mamy tutaj Norę, córkę rozwiedzionych rodziców, która chciałaby dopasować się do grupy; mamy Sabinę, pochodzącą z rodziny, którą możnaby nazwać patologiczną, mamy Fanny, która jest niemożliwe rozpuszczona i której rodzina wręcz śpi na pieniądzach, wreszcie mamy Karin,...

Porwać, nie porwała.

Utarty motyw wykluczenia, samotności w gronie nastolatków.
Z tego, co wyczytałem te dzieciaki chyba nie mają jeszcze 13 lat. Jak dla mnie, w takim wieku to "wcześni nastolatkowie" się tak jeszcze nie zachowują. Książka raczej o problemach 15 - 16 latków, za to napisana jak dla właśnie 12 -13. Stąd trochę trudno stwierdzić, kto ją powinien przeczytać.
Patologia bym powiedział. Te rodziny, zachowania rodziców, dzieci - na skraju patologii.

Nie powiem, bo nie fajnie się czyta takie książki o kozłach ofiarnych i wykluczonych - jak to się mówi "outsider'ach". W jakiś sposób wzruszająca książka. Ale mówiących o tych sprawach jest o wiele więcej, ta nie porywa i, jak już wspomniałem, żywi się z utartych schematów.

---
Może być.
Taka... wstawka między czymś poważniejszym...
Czas czytania, góra dwa dni.

Jak dla mnie włożyłbym ją do kategorii;
EDUKACYJNA i tak też jednym słowem ją opiszę.
Na długo w pamięci na pewno nie pozostanie.

Porwać, nie porwała.

Utarty motyw wykluczenia, samotności w gronie nastolatków.
Z tego, co wyczytałem te dzieciaki chyba nie mają jeszcze 13 lat. Jak dla mnie, w takim wieku to "wcześni nastolatkowie" się tak jeszcze nie zachowują. Książka raczej o problemach 15 - 16 latków, za to napisana jak dla właśnie 12 -13. Stąd trochę trudno stwierdzić, kto ją powinien przeczytać....

Krótko o okolicznościach mojej lektury, jako że trudno mnie zakwalifikować do grupy docelowej. Poszukiwałam pozycji do uzupełnienia półki z książkami dla 13-letniej córki. Właściwie najprościej byłoby, gdyby wybierała sama. Rzeczywistość jednak, jak to zwykle bywa, skrzeczy... Mama (czyli ja) wzięła na siebie ciężar ukształtowania gustów literackich córek dobrych parę lat temu i tymczasem w tej roli pozostała.
Za przewodnik służą zwykle kolejne edycje Konkursu im. Astrid Lindgren, Konkursu IBBY, wydawnictwa Telbit, czy też niezawodna Złota Lista fundacji Cała Polska Czyta Dzieciom, która też już na wyczerpaniu. Padło na „Prawdę czy wyzwanie” Anniki Thor, do nabycia nie bez problemów już tylko w obrocie wtórnym. Ale udało się...

Zasiadłam wieczorem w fotelu, żeby obejrzeć zdobycz. Ze względu na niewielkie rozmiary książeczki i dość duży druk uznałam ją z pozycję na jeden wieczór. I mimo, że zwykle tego nie robię, chociażby ze względu na brak czasu, zaczęłam czytać przed przekazaniem córce. I przeczytałam...

Annika Thor jest popularną szwedzką autorką książek dla dzieci i młodzieży. Za powieść "Prawda czy wyzwanie" dostała w 1997 roku nagrodę Augustpriset - najbardziej prestiżową nagrodę literacką w Szwecji. W 2000 roku za całokształt twórczości dla młodzieży otrzymała Międzynarodową Nagrodę Korczakowską.

„Prawda czy wyzwanie” to kilkumiesięczny wycinek z życia 13-letniej Nory, występującej w roli narratora. W trochę pamiętnikowym stylu ujęcie w sumie zwyczajnych, codziennych zdarzeń z życia Nory, jej rodziny, lecz przede wszystkim koleżanek i kolegów. Fabuła zatem bynajmniej nie skomplikowana, język bardzo prosty, czasem nawet przesadnie. Problemy typowe dla wieku – kruchość przyjaźni, relacje w grupie rówieśniczej, potrzeba akceptacji, ocena przez pryzmat statusu materialnego, klasowy „kozioł ofiarny”.

A jednak w ramach tej prostej formy autorce udało się poprzez pewien specyficzny zabieg bardzo skutecznie zbudować napięcie u czytelnika. Pomiędzy kolejne rozdziały, będące raczej pozbawioną emocji relacją zdarzeń, wplotła na oddzielnych kartach wyróżnionym drukiem przemyślenia Nory. Bardzo krótkie, ale silnie podbudowane emocjami. I co najistotniejsze są refleksją nad zdarzeniami, które dopiero poznamy na kolejnych stronach.

To książka o charakterze dydaktycznym, jednak bez próby natarczywego pouczania. Jej dydaktyzm wyraża się w zmuszeniu młodego czytelnika do głębokich przemyśleń. Do zastanowienia się, czy przypadkiem pozornie niewinnymi, szczeniackimi zachowaniami, czasem podejmowanymi bezrefleksyjnie, odruchowo wręcz, czasem zaś w braku odwagi przeciwstawienia się ogółowi, czy też przypodobania się tzw. liderom opinii, nie krzywdzimy kogoś zbyt mocno...

To mądra lektura! Tak uznała mama, zobaczymy, co powie córka...

Krótko o okolicznościach mojej lektury, jako że trudno mnie zakwalifikować do grupy docelowej. Poszukiwałam pozycji do uzupełnienia półki z książkami dla 13-letniej córki. Właściwie najprościej byłoby, gdyby wybierała sama. Rzeczywistość jednak, jak to zwykle bywa, skrzeczy... Mama (czyli ja) wzięła na siebie ciężar ukształtowania gustów literackich córek dobrych parę lat...

Przeczytana-zapomniana...

Przeczytana-zapomniana...

Wiem że czytałam ale jakoś za bardzo nie zapadła mi w pamięci. Pamiętam tylko że szybko i dobrze się ją czytało.

Wiem że czytałam ale jakoś za bardzo nie zapadła mi w pamięci. Pamiętam tylko że szybko i dobrze się ją czytało.