Styl Anne Rice należy do moich ulubionych ze względu na kwiecistość języka mieszającą się płynnie z jego prostotą. Bawiąc się słowami autorka potrafi ukazać potwora w całym jego pięknie, doszukując się jednocześnie brzydoty i wad w chodzącym ideale. O ile z reguły nie przepadam za lekturami tyczącymi się mumii, umarłych powstających z grobu (nie mylić z wampirami!) i innych tego typu przyjemności, o tyle tą książkę pochłonęłam dość szybko, delektując się wspaniałymi opisami zarówno miejsc, jak i ludzi/mumii.

Treści nie zamierzam zdradzać, by nie popsuć zabawy tym, którzy tak jak do niedawna ja nie przeczytali jeszcze tej książki, napisanej przeszło 25 lat temu.

„Mumia” dostarcza wiele różnych informacji, ukrytych, niemal przemyconych na różnych poziomach konstrukcji tekstu. Dopiero zweryfikowanie doświadczeń bohaterów i zestawienie ich ze swoimi własnymi może ukazać pełnię przesłania zawartego w tej książce.

Pełna recenzja dostępna na: http://pl.monikasjourney.com/mumia-i-spojrzenie-na-szersza-perspektywe/

Styl Anne Rice należy do moich ulubionych ze względu na kwiecistość języka mieszającą się płynnie z jego prostotą. Bawiąc się słowami autorka potrafi ukazać potwora w całym jego pięknie, doszukując się jednocześnie brzydoty i wad w chodzącym ideale. O ile z reguły nie przepadam za lekturami tyczącymi się mumii, umarłych powstających z grobu (nie mylić z wampirami!) i innych...