Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Iwona Banach powraca z kolejną komedią kryminalną! „Upiór w moherze” to po części komedia, po części kryminał oraz… ukazanie kulis świata literackiego. Kiedy tylko zauważyłam ten tytuł w nowościach, nagle wszystkie inne książki zeszły na dalszy plan i bez chwili zwłoki zaczęłam lekturę!

Autorka udowadnia nam, że życie małomiasteczkowych bibliotekarzy wbrew pozorom nie musi być nudne! Zwłaszcza jeśli nie potencjalni czytelnicy, to osoby łagodnie mówiąc „nietuzinkowe”, a na dodatek jeszcze odwiedza ich bohater jednej z powieści, domagając się pomocy w zapobieżeniu morderstwu jego autora.

W tym czasie ów autor, wraz z trzema znajomymi pisarkami planuje niecodzienną promocję opartą na spisku udającym krwawy mord. Niestety, zanim zdołają wcielić w życie swój plan, ktoś faktycznie zostaje zamordowany. Kobiety znajdują się w centrum wydarzeń, zaś sam pomysłodawca niezwykłej akcji promocyjnej znika!

Iwona Banach przyzwyczaiła nas – czytelników do pewnego standardu. Tworzy lekkie i zabawne komedie kryminalne pełne niecodziennych metafor, nieoczywistego dowcipu, niepowtarzalnych i trudnych do zapomnienia postaci oraz wielu sytuacji, które zmuszą was do śmiechu, ale też i refleksji. Jeśli lubicie wszystkie te rzeczy, to obiecuję, że i w tej powieści jej znajdziecie.

Fabuła jest przyjemna dla prześledzenia, a dodatkowo zakończenie książki nie od razu jest oczywiste, co zdarza się niestety w komediach kryminalnych. Postacie są nieźle zarysowane i stanowią całość tworzącą całkiem zakręconą rzeczywistość fikcyjnego miasteczka, w którym grasuje tytułowy „Upiór w moherze”.

Na szczególną uwagę zasługuje to, w jaki sposób autorka pokazała świat pisarzy i to nie tych z pierwszych stron gazet czy superpopularnych na portalu „Lubimy czytać”. Odsłoniła rąbek tajemnicy codzienności tych, którzy nadal „walczą” o uwagę, miejsce na rynku wydawniczym czy czytelników, borykając się jedocześnie z obawami o oskarżenie związane z „samopromocję”. Dodatkowo z dowcipem piętnuje schematy rozumowania niektórych „czytelników” uznających pobieranie plików z pewnych „gryzoniowych platform”.

Podsumowując: jeśli szukacie lekkiej, ale jednocześnie inteligentnej lektury to „Upiór w moherze” jest zdecydowanie dobrym wyborem!

Iwona Banach powraca z kolejną komedią kryminalną! „Upiór w moherze” to po części komedia, po części kryminał oraz… ukazanie kulis świata literackiego. Kiedy tylko zauważyłam ten tytuł w nowościach, nagle wszystkie inne książki zeszły na dalszy plan i bez chwili zwłoki zaczęłam lekturę!

A...

Rozwiń

Zwiń

Od czasu do czasu lubię sięgnąć po romans, który pozwoli mi po prostu odpocząć i zrelaksować się po ciężkim dniu. Chociaż najczęściej decyduję się na książki polskich autorek, to mam też kilka ulubionych z tych tworzących „za Oceanem”. Wśród nich z całą pewnością mogę wymienić Vi Keeland, która oprócz ciekawej historii miłosnej próbuje w swoich powieściach zawrzeć jeszcze coś, co niektórzy czytelnicy mogą odebrać jako „życiową lekcję”. Kiedy tytuł „Nieplanowana miłość” pojawił się na Legimi, z którego nałogowo korzystam, od razu wylądował na mojej półce.

Beck nieskończoną ilość razy próbował wytłumaczyć babci, że pewne rzeczy nie pasują kobiecie w jej wieku. Zwłaszcza że rak, z którym już dwa razy wygrała, zaatakował po raz kolejny, tym razem nie dając szans na wyzdrowienie. Kobieta zdecydowała więc, że zamiast bezczynnie czekać na śmierć, zamierza czerpać z życia garściami. Udała się w podróż ze swoją przyjaciółką Eleonor, podczas której robi takie rzeczy jak nurkowanie z rekinami czy skoki ze spadochronem z samolotu.

Po kolejnej szalonej przygodzie babci Beck leci, aby jeszcze raz przemówić jej do rozsądku. W hotelowym barze przypadkiem poznaje kobietę, która pobudza jego wszystkie zmysły. Ku jego zaskoczeniu nieznajoma również zainteresowana jest jedynie jednonocną przygodą. Mężczyzna pewnie skusiłby się na noc pełną namiętności, jednak zgodnie z własnym kodeksem honorowym nie wykorzystuje pijanych kobiet, a tajemnicza nieznajoma wypiła kilka win. Z tego też powodu ostatecznie nie korzysta z zaproszenia do jej pokoju.
Następnego dnia odkrywa zaś, że towarzyszka babci nie jest starszą panią, jak się spodziewał, a pięknością poznaną zeszłej nocy w barze…

Co mogę napisać? Vi Keeland ma ogromną rzeszę fanów na całym świecie. Tworzy książki, które z pewnością przyczyniły się do tego, że kobiety niejednokrotnie zarwały noc lub dwie, chcąc jak najszybciej poznać przygody bohaterów stworzonych przez autorkę. Opowiadając o miłości, pokazuje jednocześnie, co tak naprawdę powinno być ważne w życiu – miłość, rodzina, lojalność i zdrowie. Udowadnia, że pieniądze są tylko rzeczą nabytą w sytuacji, gdy nic nie mogą zmienić. Wreszcie unaocznia, że śmierć może przyjść niespodziewanie, niezależnie od wieku danej osoby, dlatego warto celebrować każdy moment.

Podsumowując: jeśli szukacie lekkiego romansu, z głębszym przesłaniem to ta książka powinna przypaść Wam do gustu.

Od czasu do czasu lubię sięgnąć po romans, który pozwoli mi po prostu odpocząć i zrelaksować się po ciężkim dniu. Chociaż najczęściej decyduję się na książki polskich autorek, to mam też kilka ulubionych z tych tworzących „za Oceanem”. Wśród nich z całą pewnością mogę wymienić Vi Keeland, ...

Rozwiń

Zwiń

Rynek wydawniczy przyzwyczaił nas do „niegrzecznych” i „groźnych” mężczyzn, którzy przy tym są nieziemsko przystojni i cudownie zbudowani. My, czytelniczki z wypiekami na twarzy czekamy na kolejną dawkę adrenaliny i… oto ona nadeszła. Sandra Robins już jutro wydaje swoją kolejną książkę – „Demony ciemności”. Autorka znana z trylogii „Miłość na sprzedaż” tym razem zabiera nas do świata śmiertelnie niebezpiecznych i diabelsko urodziwych motocyklistów.

Sam Williams po kilku latach nieobecności wraca do niewielkiego miasteczka, w którym spędził część dzieciństwa. Jego pojawienie się wywołuje falę plotek, ale też niepokój związany z jego nowym wcieleniem – stał się groźnie wyglądającym motocyklistą. Dodatkowym problemem jest to, że miasteczko znajduje się w strefie wpływów innego, dużo bardziej niepokornego gangu, co może wywołać konflikt interesów.

Hannah to zwyczajna dziewczyna, która ponad pęd za karierą w wielkim mieście, woli spokój i zacisze miejsca, w którym się wychowała. Jej życie w jednej chwili przewraca się do góry nogami, a fascynacja dawnym kolegą zmienia się w siłę, której nie ma siły się oprzeć.

Pióro Sandry Robins polubiłam od jej debiutanckiej powieści „Miłość na sprzedaż”, dlatego chętnie sięgnęłam po nowy tytuł. Autorka pisze lekko, bardzo przyjemnie, w sposób bardzo płynny. Nie używa zbyt wyszukanego słownictwa, ale nie jest to też literatura, która takiego by wymagała. Opisy są ciekawe, a linie dialogowe na tyle realne, że można zatracić się w wykreowanym przez nią świecie.

Polubiłam główną bohaterkę i wielu wypadkach zgadzałam się z jej wyborami, a przyznam, że niezbyt często mi się to zdarza w trakcie lektury „motocyklowych” romansów. Sam może był nieco zbyt tajemniczy (co chwilami mnie denerwowało i miałam ochotę nim potrząsnąć, krzycząc – chłopie, ogarnij się!), ale muszę przyznać, że ta para w powieści zgrała się wprost idealnie.

Sandra Robins bardziej skupia się na relacjach, emocjach i powiązaniach poszczególnych bohaterów, niż na wątku motocyklowym, co uważam za duży plus. Potężne dwuśladowce, ryk potężnych silników i konflikt między gangami stanowi jedynie przyjemne tło opowieści, nie próbując przejąć roli pierwszych skrzypiec w tej opowieści.

Podsumowując: jeśli szukacie interesującej lektury na wieczór po ciężkim dniu, to „Demony ciemności” z pewnością przypadną wam do gustu.

Rynek wydawniczy przyzwyczaił nas do „niegrzecznych” i „groźnych” mężczyzn, którzy przy tym są nieziemsko przystojni i cudownie zbudowani. My, czytelniczki z wypiekami na twarzy czekamy na kolejną dawkę adrenaliny i… oto ona nadeszła. Sandra Robins już jutro wydaje swoją kolejną książkę – ...

Rozwiń

Zwiń

Wydawnictwo Replika mocno zaangażowało się w podnoszenie świadomości na temat zapomnianej spuścizny naszych przodków – Słowian. Od kilku lat wydaje w ramach serii „Wierzenia i zwyczaje” kolejne tytuły popularnonaukowe dotyczące naszej rodzimej mitologii, dawnych wierzeń, zwyczajów i tradycji czy zapomnianych opowieści.

Kolejną pozycją, która właśnie trafiła na rynek wydawniczy, jest książka „Baśnie Wschodniosłowiańskie” Iwony Czapli. Warto zaznaczyć, że autorka z pewnością włożyła dużo pracy, aby wszystkie te opowieści zebrać, wyselekcjonować i pięknie zredagować. Całość została wzbogacona o ilustracje/ryciny Haliny Constantinec nawiązujące do snutych historii.

Lektura tej książki sprawiła, że przeniosłam się w czasie, do wczesnego dzieciństwa. Gdzieś na krańcach pamięci, prawie zapomniane, majaczyły mi bajki tworzone za czasów ZSRR. Były tam piękne Carówny, krasawice, mądre babuleńki, czy obecny wszędzie „Iwan” … I to wszystko znalazłam na kolejnych stronach „Baśni wschodniosłowiańskich”. Było to piękne doświadczenie, chociaż zrodziło też pewną refleksję – dziś, w dobie tabletów dzieci nie mają szansy zetknąć się z takimi starymi opowieściami, niosącymi w sobie echo przeszłości.

Oczywiście uważny czytelnik odnajdzie równie motywy wschodniosłowiańskie/ruskie – wyspę Bujan, Króla Żmija czy Babę Jagę. Natrafimy tu również na liczne czarty, strzygi czy sopiłki.
Warta podkreślenia w owych baśniach jest jaskrawa różnica między dobrem a złem. Niektóre z tych opowieści można wręcz nazwać pochwałą skromnego, ale jednocześnie odważnego życia, które powinno być pełne bohaterskich czynów. Dobro zawsze musi zostać wynagrodzone, a każdy zły postępek ukarany.

Całość czyta się przyjemnie, ponieważ autorka zadbała o odpowiednią stylizację języka, przez co opowieści same się snują niczym gawęda opowiadana przy ognisku. Ja miałam do czynienia z tekstem pisanym (z tego, co sprawdziłam, nie ma audiobooka), ale podejrzewam, że dobry lektor mógłby uczynić z tego zbioru baśni niezwykłą ucztę dla wyobraźni odbiorców. Cóż, może kiedyś…

Podsumowując: ciekawy zbiór baśni, który najlepiej trafia do odbiorcy dozowany w małych porcjach, tak aby móc cieszyć się każdą z opowieści.

Wydawnictwo Replika mocno zaangażowało się w podnoszenie świadomości na temat zapomnianej spuścizny naszych przodków – Słowian. Od kilku lat wydaje w ramach serii „Wierzenia i zwyczaje” kolejne tytuły popularnonaukowe dotyczące naszej rodzimej mitologii, dawnych wierzeń, zwyczajów i tradyc...

Rozwiń

Zwiń

Z reguły nie decyduję się na przeczytanie książki ze względu na szum medialny, jaki wywołała, w przypadku Argylle było jednak inaczej. Najpierw usłyszałam o filmie, w którym autorka książek niejako przewiduje autentyczne wydarzenia. Musiałam się więc zainteresować tym tematem – w końcu nie każdego powstają filmy rozrywkowe o pisarzach! Włączyłam zwiastun na YouTube i co widzę? Cudnego kociaka rasy Scottish Fold (zanim jeszcze na ekranie pojawił się Henry Cavill) – a dodam, sama takowego posiadam, więc to już do reszty marketingowcy przyciągnęli moją uwagę. Potem dowiedziałam się, że książka jest wstępem do filmu, więc zabrałam się za czytanie.

W pociągu podążającym z Syberii do Moskwy jedzie bogaty Rosjanin, który zamierza zmienić równowagę sił na świecie i doprowadzić do odrodzenia Związku Radzieckiego. W tym samym czasie gdzieś w Złotym Trójkącie na granicy Tajlandii, Laosu i Mijanmy zostaje zestrzelony samolot z agentami CIA, wprowadzając na scenę wydarzeń pogrążonego apatii po śmierci rodziców młodego mężczyznę o nazwisku Argylle, trudniącego się oprowadzaniem turystów po tajlandzkiej dżungli.

Moje pierwsze odczucia? Przebrnięcie przez pierwsze dwa rozdziały zajęło mi jakieś trzy dni. Absolutnie nie potrafiłam wczuć się w atmosferę panującą w pociągu pędzącym przez Rosję ani odnaleźć się gdzieś na niebezpiecznym pograniczu azjatyckich państw. Miałam nawet ochotę wykasować ebook z wirtualnej półki i zastąpić go innym tytułem. Na szczęście się nie poddałam! I była to bardzo dobra decyzja. Akcja w końcu się rozkręca, zabierając czytelnika na prawdziwy szpiegowski rollercoaster. Mamy misję w Monako, grecką Górę Athos, gdzie od ponad tysiąca lat nie pojawiła się żadna kobieta, kilka innych miejscówek, aż w końcu czytelnik wraz z naszymi bohaterami dociera do Polski!

Mniej więcej od ¼ powieści dosłownie połykałam kolejne strony, wstrzymując oddech i mając nadzieję na kolejną dawkę adrenaliny przemieszanej z odrobiną historii oraz wciągającego śledztwa mającego na celu odnalezienie… Nie, nie zdradzę Wam czego!
Styl autorki (trudno mi uwierzyć, że jest nią podejrzewana o to Taylor Swift – z całym szacunkiem do niej) początkowo jak dla mnie ciężki z biegiem czasu nabiera płynności oraz polotu. Bohaterowie z całą pewnością są wielowymiarowi (uważny odbiorca zauważy nawet mały żarcik na ten temat, który odebrałam jako ukłon w stronę czytających), przez co cała opowieść wiele zyskuje.

Czy warto sięgnąć po ten tytuł? Oczywiście sami musicie o tym zadecydować, ale napiszę tak – nie żałuję, że po niego sięgnęłam. Mało tego, chętnie poczytałabym o kolejnych przygodach Argylle!

Z reguły nie decyduję się na przeczytanie książki ze względu na szum medialny, jaki wywołała, w przypadku Argylle było jednak inaczej. Najpierw usłyszałam o filmie, w którym autorka książek niejako przewiduje autentyczne wydarzenia. Musiałam się więc zainteresować tym tematem – w końcu nie...

Rozwiń

Zwiń

Romans Mafijny? Czemu nie! W Walentynki premierę miała nowa powieść Anny Wolf zatytułowana „Vendetta”! To pierwszy tom serii „Renado”, ale jednocześnie kolejny już tom cyklu mafijnego zawierającego w sobie zarówno serię „Gangsterzy”, jak i „Bracia Tarasow”. Brzmi skomplikowanie? Może, ale tak naprawdę to każda z tych powieści prowadzi do następnej części, wciągając czytelnika coraz głębiej w świat mafii.
Bracia Renado, czyli nowa historia ze starymi znajomymi 😉
Nazwisko wydaje się Wam znajome? Powinno! Ta rodzinka epizodycznie pojawiła się w książce „Ocalenie gangstera”. Natomiast w „Vendetcie” spotkamy gościnnie kilku braci Tarasow 😉
Z kim mamy do czynienia w tym tomie?
Leo, czyli najstarszy z braci oficjalnie prowadzi hotel, a tak naprawdę przewodzi rodzinnym nie do końca legalnym interesom.
Mia – wychowywana jest pod kloszem, aż pewnego dnia zostaje wystawiona na „sprzedaż” na mafijnym targu „małżeńskim’ tym samym dowiadując się po latach prawdy na temat swojej rodziny. Potem jest tylko gorzej, dowiaduje się, że ludzie, których nazywała „tatą i mamą”, nie są jej rodzicami.
Tych dwoje spotykając się przypadkiem, nie spodziewają się, że swoją znajomością mogą wywołać prawdziwą „wojnę”.
Książkę przeczytałam dosłownie jednym tchem. Była dla mnie jak powiew świeżości w lekko zamotanym już świecie rodzinki Tarasow (i nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam tych gangsterów – moim faworytem jest Siergiej). Poznanie nowej familii pełnej sekretów, tajemnic i intryg było jak odkrywanie nowego, nieznanego nikomu lądu, który ma wiele do zaoferowania.
W powieści znajdziemy wszystko: miłość, nienawiść, szantaż, kilka trupów oraz dużo komicznych sytuacji. Dzieje się dużo i praktycznie bez przerwy. Przyznam, że kilka razy niemal nie mogłam złapać tchu.
Postacie jak na klasyczny romans mafijny są ciekawe, wymykające się schematom. Polubiłam się z postacią drugoplanową – gosposią Leo. Chciałabym kiedyś przeczytać o jej starciu (dosłownie) z Aliną. Myślę, że groziłoby to latającymi patelniami oraz nożami używanymi w niestatystycznych celach.
Podsumowując: jestem na tak i czekam na drugi tom serii „Renado”!

Romans Mafijny? Czemu nie! W Walentynki premierę miała nowa powieść Anny Wolf zatytułowana „Vendetta”! To pierwszy tom serii „Renado”, ale jednocześnie kolejny już tom cyklu mafijnego zawierającego w sobie zarówno serię „Gangsterzy”, jak i „Bracia Tarasow”. Brzmi skomplikowanie? Może, ale ...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnio, otwierając Instagram bądź Facebook cały czas trafiałam na informacje o książce „Ręce Boga” napisanej przez Macieja Torebko. Przyznam, że w końcu zaciekawiła mnie, na tyle bym przeczytała kilka notek. Tak dowiedziałam się, że jest to debiut autora, ale zdaniem jednej z autorek kryminałów, którą cenię, bardzo udany. Nie potrzebowałam więc więcej argumentów, by sięgnąć po ten tytuł.

Białostocki podkomisarz Ariel Janicki musi odnaleźć zabójcę komornika. Zbrodnia jest nad wyraz brutalna, a wypalony na powiekach symbol przedstawiający „Ręce Boga” jest jedyną wskazówką, pozostawioną przez sprawcę. Ze względu na całkowity brak śladów, śledztwo toczy się niezwykle powoli, ale tylko do chwili, gdy zauważone zostaje podobieństwo między zbrodnią a morderstwem opisanym w Biblii.

Czytając tę powieść, absolutnie nie pomyślicie, że trzymacie w rękach autorski debiut. Autor wymyślił bardzo zgrabną intrygę, jednocześnie prowadząc akcję w ten sposób, aby nie zmęczyć czytelnika nadmiarem szczegółów bądź też wątków. Postać głównego bohatera jest stereotypowym, ale jednocześnie bardzo ciekawym policjantem po przejściach (Jest też była żona, co to złą kobietą była), który miejmy nadzieję, w końcu poukłada sobie nie tylko życie zawodowe, ale i prywatne. Mnie do gustu przypadła nowicjuszka – Monika, która stanowi powiew świeżości w zastałym światku policjantów. Całość czytało się szybko i z zapartym tchem. Bywało, że nie mogłam odłożyć książki, chcąc dowiedzieć się, co przyniesie kolejna strona czy rozdział.

Tak naprawdę mogę przyczepić się tylko do jednej rzeczy – tematyka krwawych zbrodni oraz obecnych w powieści wątków religijnych/kościelnych z reguły kojarzy mi się z innym autorem wydawnictwa Initium – Michałem Śmielakiem. Kilka razy złapałam się na myśli „Kurczę, znowu Śmielak mnie zaskoczył”, by po chwili przypomnieć sobie, że to zupełnie inny, debiutujący pisarz.

Podsumowując: + kryminał, po który z całą pewnością warto sięgnąć.

Ostatnio, otwierając Instagram bądź Facebook cały czas trafiałam na informacje o książce „Ręce Boga” napisanej przez Macieja Torebko. Przyznam, że w końcu zaciekawiła mnie, na tyle bym przeczytała kilka notek. Tak dowiedziałam się, że jest to debiut autora, ale zdaniem jednej z autorek kry...

Rozwiń

Zwiń