Zazwyczaj sceptycznie podchodzę do wszelkich książek traktujących o religii. I nie inaczej byłoby tym razem, gdyby nie sporo wolnego czasu spędzonego w matrasie. I okładka. Trzeba jej przyznać że jest naprawdę piękna, z ilustracjami przypominającymi średniowieczny manuskrypt. Dość powiedzieć, że to jedna z najładniejszych okładek jakie miałam okazję podziwiać.

Wedle opisu na tyle okładki "Syn Człowieczy" jest "doskonałym kryminałem". Nie jest. Totalna bujda na resorach. Nawiasem mówiąc, ludzi odpowiedzialnych za dopuszczanie takich baboli do druku powinno się karać. Najlepiej nauką na pamięć cytatów ze "Zmierzchu" i publicznym recytowaniem z podziałem na role.

Co do fabuły, warto zauważyć, że część akcji osadzona jest w Korei i ociera się o ichniejsze wierzenia, co dla osoby niezainteresowanej kulturą wschodu może wydać się nie do przejścia. Generalnie książka nie jest prosta, wyraźnie dwu wątkowa i tylko w małym stopniu kryminałem. Odnosi się wrażenie jakby ta część była wpleciona w fabułę nieco na siłę. To tylko pretekst. Wyraźnie przebija się wątek religijny, w którym poszczególne, czasem rewolucyjne elementy mogą głęboko wierzącym podnieść ciśnienie. W "Synu Człowieczym" za sprawą odnalezionych notatek Mina od samego początku padają pytania sens wiary, poszukiwanie Boga i jego istoty. Pomimo tego widać, że zamierzeniem autora nie jest nagonka na żadną z religii a jedynie skłonienie czytelnika do głębszych rozmyślań.

Czy warto ją przeczytać? To zależy. Jeśli szukasz dobrego kryminału, śmiało szukaj dalej, "Syn Człowieczy" nie ma z tym nic wspólnego - tutaj spodziewałam się więcej. Między innymi liczyłam na emocjonujące zakończenie wątku morderstwa, a okazało się ono strasznie przewidywalne. Jednak wydaje mi się, że dla właściwego odbioru książkę Munyŏla powinno czytać się dla tej drugiej sfery, jednocześnie przymykając oko na pierwszą. Dzięki temu lektura może stanowić miłą odskocznię od "typowych" gatunków i otworzyć oczy na rzeczy do tej pory dla nas niedostrzegalne.

Zazwyczaj sceptycznie podchodzę do wszelkich książek traktujących o religii. I nie inaczej byłoby tym razem, gdyby nie sporo wolnego czasu spędzonego w matrasie. I okładka. Trzeba jej przyznać że jest naprawdę piękna, z ilustracjami przypominającymi średniowieczny manuskrypt. Dość powiedzieć, że to jedna z najładniejszych okładek jakie miałam okazję podziwiać.

Wedle opisu...