Alfred Hitchcock powiedział kiedyś: "Film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć". Parafrazując słowa mistrza suspensu, każdy kryminał powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć. "Skarb heretyka" idealnie pasuje do tego stwierdzenia. Zaczyna się gwałtownie, potem napięcie ciągle rośnie, nagłe zwroty akcji jeszcze je podsycają, a kończy się wszystko nieoczekiwanie.

Złota łuna otaczała przedmiot, na którym zatańczyły odbite promienie słońca. Lśniący posąg bogini Bastet, z głową kota, z czystego złota, nie żadne tam złocenie. Przy pierwszym dotyku chłodne, gładkie o jasnym kolorze - tysiąc funtów czystego złota. Gładkie, błyszczące, piękne...

To tylko cześć skarbu ukrytego przez kapłanów za czasów panowania kontrowersyjnego faraona Echnatona. Nie był on tak romantyczną postacią jak Tutenchamon, nie poświecono mu tyle uwagi co Ramzesowi. Jednak w dziejach Egiptu nie istniał inny władca, którego rządy były tak niezwykłe i tajemnicze. Echnaton był pierwszym, który w państwie politeistycznym, zakazał czcić wielu bogów. Pierwszy twórca religii monoteistyczne, narzucił wiarę w jednego boga, boga słońce-Atona. Nie trudno się domyślić, że dla współczesnych Egipcjan była to rewolucja i szok. Nie wszyscy byli z tego zadowoleni, szczególne kapłani. A faraonowi przysporzyło to jeszcze więcej wrogów, kiedy kazał zniszczyć wszelkie inne przedmioty kultu. Czyli wszytko, to w co do tej pory wierzyli ludzie, wspaniałe i bezcenne przedmioty przedstawiające bogów, miały zamienić się w gruz. Paru kapłanów zdecydowało się jednak ukryć drogocenne przedmioty dla przyszłych pokoleń, mając nadzieję, że kiedyś wszystko powróci na swoje miejsce.

Pokusa zdobycia takiego skarbu jest oczywiście ogromna, przypadkiem zostaje odkryta tylko jego cześć. Nie jest to łatwe, ponieważ najpierw trzeba rozszyfrować szereg wskazówek. Taki system, gdzie pierwsza wskazówka wskazuje ci następną, znajdującą się gdzieś indziej, następnie ta druga prowadzi do trzeciej i tak dalej. A pokusa sławy i bogactwa ciągle rośnie...

Ale przejdźmy do bohaterów. Główny to -Ben Hope - były żołnierz elitarnego pułku SAS. Pewnego dnia odbiera telefon od swojego byłego przełożonego - pułkownika Harry'ego Paxtona - z prośbą o znalezienie zabójców jego syna. Syna Harrego - Morgan - pracował jako egiptolog nad ważnym projektem. Ben postanawia pomóc przyjacielowi, ale sytuacja trochę się komplikuje, ponieważ Ben zakochuje się w młodej żonie Paxtona - Zarze, a ponadto odkrywa, że wiele spraw związanych z rozwiązaniem zagadki morderstwa opiera się na oszustwach i grze porów. Szybko jednak rozwiązuje zagadkę, ale przy okazji trafia na trop bezcennego skarbu faraona Echnatona. A chęć posiadania takiego znaleziska kusi wielu...

Wszystko to dzieje się w Kairze, gdzie historia miesza się ze współczesnością, skrajne bogactwo z nędzą, tygiel piękna, kultury z brudem i katastrofą ekologiczną. Starożytna historia, nadzieja na bogactwo, pogoń za skarbem, który czeka na odnalezienie ponad trzy tysiące lat - jest w zasięgu ręki...

Alfred Hitchcock powiedział kiedyś: "Film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć". Parafrazując słowa mistrza suspensu, każdy kryminał powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć. "Skarb heretyka" idealnie pasuje do tego stwierdzenia. Zaczyna się gwałtownie, potem napięcie ciągle...