Amelie Nothomb słynie z tego, że koresponduje z czytelnikami. Pewnego dnia otrzymuje list od amerykańskiego żołnierza stacjonującego w Iraku. Jest jej fanem, czuje się samotny, jedząc hurtowe ilości rozładowuje stres. W nocy rozmawia z Szeherezadą. Jest jego przyjaciółką, kochanką. Jest jego otyłością. Nazwał swoje wielkie ciało imieniem kobiecym. Opowiada mu ona fantastyczne historie i sprawia, że przez te kilka chwil czuje się szczęśliwy. Jego historie intrygują autorkę bestsellerów. Rozpoczyna się korespondencyjna znajomość. Przeciągnie się ona w czasie i przyniesie nieoczekiwane zakończenie.

Co można napisać o kolejnej książce Amelie Nothomb. Krótka, bardziej nowela niż powieść. „Pewna forma życia” zaczyna się w sposób sugestywny i wciągający. Czytelnik zastanawia się, czy to wydarzyło się naprawdę, czy też to jedynie fikcja. Wiadomo, literacki świat rządzi się swoimi prawami. Tworzy się co chce, gdzie chce i jak chce. W połączeniu z rzeczywistymi osobami i wydarzeniami. Byleby nie przekombinować.

Miejscami, zwłaszcza pod koniec to nie wyszło. To tak jakby zamówić loda waniliowego w polewie czekoladowej i otrzymać od sprzedawcy produkt w odwróconych proporcjach. Uwielbiam słodycze i teoretycznie pochłaniałbym je w dowolnych ilościach. Jednak z doświadczenia wiem, że można się przesłodzić. Podobnie było miejscami w „Pewnej formie życia”. Zwłaszcza zakończenie i zaangażowanie autorki (bohaterki) w podtrzymywanie relacji z fanem jej twórczości.

„Pewna forma życia” to literackie ciastko na jeden wieczór. Czyta się miło, aczkolwiek nie wciąga i nie sprawia, że czytelnik jest zaspokojony. Ale daje chwilę przyjemności.

Amelie Nothomb słynie z tego, że koresponduje z czytelnikami. Pewnego dnia otrzymuje list od amerykańskiego żołnierza stacjonującego w Iraku. Jest jej fanem, czuje się samotny, jedząc hurtowe ilości rozładowuje stres. W nocy rozmawia z Szeherezadą. Jest jego przyjaciółką, kochanką. Jest jego otyłością. Nazwał swoje wielkie ciało imieniem kobiecym. Opowiada mu ona...