Już od dawna tak głośno i często nie śmiałam się jak podczas czytania kolejnego tomu Jeżycjady. Spodobał mi się charakter Róży, taka odpowiedzialna, rozsądna a jednak potrafiąca zaskoczyć swoją matkę Gabrysię, co zostało w zabawny sposób ukazane na samym końcu powieści. Postać Fryderyka Schoppe ( proszę nie mylić z Szopenem ;) ) bardzo przypomina mi mojego dawnego kolegę, więc od razu polubiłam tego mądrego, rozważnego i uroczego chłopaka. Żal mi trochę braci Lelujków, ale jak wiadomo " Gdzie dwóch się bija, tam trzeci korzysta", z tym wyjątek, że biło się trzech, skorzystał czwarty, miał bezapelacyjną przewagę.
Zaczęłam także przychylniej patrzeć na zachowanie Tygryska, zakładam że kolejny tom będzie właśnie o Laurze -drugiej córce Gabrysi.
Za to mój ukochany Hajduk znów uraczył mnie swoją chwilową obecnością, przyjacielski, przystojny i pełen wyrozumiałości dla młodych zakochanych, dyrektor Liceum im. Żeromskiego.
Kolejny tom za mną, następny przede mną. Jak cudownie!

Już od dawna tak głośno i często nie śmiałam się jak podczas czytania kolejnego tomu Jeżycjady. Spodobał mi się charakter Róży, taka odpowiedzialna, rozsądna a jednak potrafiąca zaskoczyć swoją matkę Gabrysię, co zostało w zabawny sposób ukazane na samym końcu powieści. Postać Fryderyka Schoppe ( proszę nie mylić z Szopenem ;) ) bardzo przypomina mi mojego dawnego kolegę,...