„Imieniny” po części pokryły niesmak po wyjątkowo nieudanej w mojej ocenie „Córce Robrojka” aczkolwiek to już nie ta sama, urzekająca i rozbrajająca Jeżycjada co kiedyś. Wszystko stało się schematyczne, każda część to po prostu kolejne ciąże, śluby i nastolatki pełne burzących się hormonów, chodzących do liceum i będących na skraju odkrycia wielkiej i pierwszej miłości tuż za rogiem. Musierowicz za punkt honoru przyjęła sobie wyswatanie przynajmniej jednej pary na część cyklu.

Co mi się spodobało w „Imieninach” to fakt, że Musierowicz, która do tej pory pokazywała buntowniczy okres dojrzewania w sposób zabawny i lekki, tym razem pokazała to z tej gorzkiej strony. Chodzi tu o postać Laury, która nagle z małego, rozkosznego i troszkę bezczelnego czorta, któremu wszystko wybaczano z racji rozbrajającego uroku staje się dla rodziny Borejków swoistym utrapieniem. Spychane dotąd w głąb podświadomości brzemię bycia córką Pyziaka nagle wybucha i staje się dla Tygrysa ogromnym ciężarem, co rzutuje znacznie na całą rodzinę Borejków. Ciekawy zabieg, przecież nie wszystko zawsze musi się w Jeżycjadzie kończyć miło, przyjemnie, różowo i pluszowo…

Średnia część. Czytałem zdecydowanie lepsze, ale i też zdecydowanie gorsze.

„Imieniny” po części pokryły niesmak po wyjątkowo nieudanej w mojej ocenie „Córce Robrojka” aczkolwiek to już nie ta sama, urzekająca i rozbrajająca Jeżycjada co kiedyś. Wszystko stało się schematyczne, każda część to po prostu kolejne ciąże, śluby i nastolatki pełne burzących się hormonów, chodzących do liceum i będących na skraju odkrycia wielkiej i pierwszej miłości tuż...