Rzadkiej klasy diament. Sensacyjny romans w stylu noir, który dekonstruuje i klasyczny romans, i kryminał noir. Mocna męska powieść, w której mężczyźni okazują się wiecznie niedojrzałymi, sfrustrowanymi nastolatkami a delikatna, dziewczęca kobiecość, kobieta-ofiara, przez samą swoją obecność w tym towarzystwie, staje równie niebezpieczna co najbardziej wyrachowane femme fatale. Jest syreną sprowadzającą panów na manowce.
Powieść Hogana to rzecz na poziomie wczesnych prac Quentina Tarantino. Tyle, że mniej efekciarska, bez tego ostentacyjnego stylistyczno-formalnego chuligaństwa, za to –przepraszam za brzydkie słowo – głębsza. Zamiast sztubackiego żartu mamy tu zadumę i rozpacz. Na szczęście łagodzi je ironia z jaką pisarz patrzy na swoich bohaterów. Bez niej byłoby tu naprawdę bardzo czarno.
Bo „Miasto złodziei” to współczesna „Asfaltowa dżungla” przefiltrowana przez wrażliwość oraz głębię Conrada. Oczywiście, gdyby Conrad był oblatany w popkulturze i irlandzkiej subkulturze współczesnego Bostonu. To oczywiście przede wszystkim świetnie napisany, doskonale rozpisany na głosy, trzymający do końca w napięciu dreszczowiec, ale też powieść o nieuchronności zmian i cywilizacyjnego rozwoju, o ich konsekwencjach dla ludzi i dla kultury. O naszej bezbronności wobec nich wreszcie, a może nawet przede wszystkim. Ofiarą tych zmian padają u Hogana wszyscy. Mieli je nieuchronna machina dziejów. Nikt z jego Bostonu nie wyjedzie szczęśliwy.
Gorzkie. Ale w końcu jaka prawdziwa powieść noir, jaki prawdziwy film noir kończy się happy endem?
Wielka rzecz. Do wielokrotnego użytku. I za każdym razem robi co najmniej równie wielkie wrażenie.

Rzadkiej klasy diament. Sensacyjny romans w stylu noir, który dekonstruuje i klasyczny romans, i kryminał noir. Mocna męska powieść, w której mężczyźni okazują się wiecznie niedojrzałymi, sfrustrowanymi nastolatkami a delikatna, dziewczęca kobiecość, kobieta-ofiara, przez samą swoją obecność w tym towarzystwie, staje równie niebezpieczna co najbardziej wyrachowane femme...