Trochę wstyd się przyznać, ale jest to pierwszy tomik Julii Hartwig, jaki przecztałem w życiu. Czytałem wcześniej kilka jej wierszy, ale zupełnie wyrywkowo i nawet już nie pamiętam gdzie.

Jest to poezja oszczędna, ważąca każde słowo. Wiersze są proste, bardzo naturalne, bez zbędnych udziwnień, od czasu do czasu odnoszące się bezpośrednio do dorobku światowej kultury, ale bez ciśnienia na hermetyczność i przesadną erudycyjność.

Tyle że tak naprawdę przez tę prostotę przemawia prawdziwe mistrzostwo słowa, bo, jak to ktoś napisał, najlepsze i najbardziej wartościowe utwory to takie, o których myślimy, że sami byśmy je napisali, a gdy tymczasem zabieramy się już za to pisanie, na ogół wychodzi sztucznie, pretensjonalnie i bez polotu.

A pani Julia Hartwig naprawdę daje radę. Ten tomik wydała w 2007 roku, mając wtedy 86 lat (teraz w 2014 jest już 93 letnią starszą panią, ale o naprawdę lotnym umyśle, o czym miałem okazję przekonac się podczas tegorocznych Warszawskich Targów Książki).

Barokowy przepych i wyszukany konceptualizm bywają czasami naprawdę ekstra, ale ostatnio dochodzę do wniosku, że estetyka prostoty i oszczędności formy jest jednak najlepszą z możliwych estetyk. I tomik "To wróci" Julii Hartwig jest tego doskonałym przykładem.

Trochę wstyd się przyznać, ale jest to pierwszy tomik Julii Hartwig, jaki przecztałem w życiu. Czytałem wcześniej kilka jej wierszy, ale zupełnie wyrywkowo i nawet już nie pamiętam gdzie.

Jest to poezja oszczędna, ważąca każde słowo. Wiersze są proste, bardzo naturalne, bez zbędnych udziwnień, od czasu do czasu odnoszące się bezpośrednio do dorobku światowej kultury, ale...