Wreszcie odchodzimy w nauce od zwierząt - maszyn do istot ze swoim rozumem i odczuciami.

Wreszcie odchodzimy w nauce od zwierząt - maszyn do istot ze swoim rozumem i odczuciami.

Zwierzęta prowadza bujne życie : walczą o tereny łowieckie i pożywienie, uciekają przed drapieżnikami, wchodzą w trwałe związki uczuciowe, rozpaczają po stracie współmałżonków, kochają swoje dzieci: karmią je, chronią, ryzykują dla nich życie. Są indywidualnościami i członkami grupy, mają niełatwe życiorysy i przeżywają skomplikowane stany emocjonalne.

Warto o tym poczytać.

Zwierzęta prowadza bujne życie : walczą o tereny łowieckie i pożywienie, uciekają przed drapieżnikami, wchodzą w trwałe związki uczuciowe, rozpaczają po stracie współmałżonków, kochają swoje dzieci: karmią je, chronią, ryzykują dla nich życie. Są indywidualnościami i członkami grupy, mają niełatwe życiorysy i przeżywają skomplikowane stany emocjonalne.

Warto o tym poczytać.

Polecam wszystkim fanom zwierząt, nie tylko tych domowych :)

Polecam wszystkim fanom zwierząt, nie tylko tych domowych :)

„Nie tylko my mamy serce”
Nie trzeba być wielkim miłośnikiem zwierząt, żeby przeczytać tę wspaniałą książkę.
Jest niesamowita - wprawia momentami w osłupienie.
Jest też (niestety) bardzo wzruszająca.
Wszystkie gatunki mają bogate życie emocjonalne.
- Zwierzęta kochają i cierpią, śmieją się i płaczą.
- Odczuwają samotność, wstyd i współczucie.
- Bywają także wrażliwe na piękno, zakochane i wierne.
- Wspominają przeszłość i rozpaczają.
- Zwierzęta czują !!!
Ta książka pokazuje, jak czyste i jednoznaczne są uczucia zwierząt.
Szczególnie gdy porównamy je z uczuciami ludzi.
Zwierzęta bez przerwy demonstrują swoje emocje.
Przykładów emocjonalnych zachowań zwierząt jest w książce mnóstwo.
I są zadziwiające. Czasami wręcz niewiarygodne.
I nie tylko o słoniach, które płaczą :)
Świetna książka !!!
PS.
Nie ma w niej ilustracji, jest sama treść - ale jaka :)
Polecano mi tę książkę – już teraz wiem dlaczego.

„Nie tylko my mamy serce”
Nie trzeba być wielkim miłośnikiem zwierząt, żeby przeczytać tę wspaniałą książkę.
Jest niesamowita - wprawia momentami w osłupienie.
Jest też (niestety) bardzo wzruszająca.
Wszystkie gatunki mają bogate życie emocjonalne.
- Zwierzęta kochają i cierpią, śmieją się i płaczą.
- Odczuwają samotność, wstyd i współczucie.
- Bywają także wrażliwe na...

Dzielimy świat z czującymi stworzeniami



"Jeśli słuchając ptasiego śpiewu powiesz: ,,Nie wierzę, że jest w tym radość", nie powiesz nic nowego o ptakach, za to o sobie - bardzo wiele".

XXI wiek to wiek rozwoju, który przybliżył ludzkość do prawdy o innych planetach, do wiedzy, która daje podstawy, by mniemać, że również poza Ziemią istnieją miejsca, gdzie jest lub było życie. Potrafimy pływać pod wodą jak ryby i latać w powietrzu jak ptaki. Zapuszczamy się w najbardziej dzikie zakątki, by poznawać ich naturę i mieszkańców. Zadziwiające jest w tym wszystkim to, jak mało uwagi poświęcamy tym, którzy żyją tuż obok. W parku, w lesie, nieopodal domu lub nawet w mieszkaniu. Leniwie rozciągnięty na kanapie kot, czujna wiewiórka, zaciekawiony kruk. Patrzymy na nich, a oni patrzą na nas.

Każdy, kto choć raz nawiązał głębszą więź ze zwierzęciem, deklaruje, że nasi mniejsi bracia czują. Właściciele psów mawiają, że psy umieją okazać poczucie winy. Pobratymcy szynszyli, że gryzonie te potrafią się obruszyć. Przyjaciele papug obserwują czasem sceny zazdrości. Mimo to nauka broni się przed twierdzeniem, że zwierzęta zdolne są do wyrażania emocji, a tych, którzy dowodzą, że nie tylko człowiek czuje, oskarża o antropomorfizm.

"Nie należy żądać innych dowodów na istnienie uczuć u zwierzęcia niż te, które świadczą o istnieniu uczuć u człowieka".

Susan McCarthy i Jeffrey Moussaieff Masson podjęli się bardzo trudnego zadania. Przeciwstawili się nienaruszalnemu zdaniu środowisk naukowych i zebrali całe mnóstwo dowodów na to, iż ignorancja uczonych sięgnęła zenitu. "Kiedy słonie płaczą" nie jest badawczym raportem, ale prośbą - człowieka do człowieka - by uważniej patrzył na tych, którzy są może słabsi lub mniej rozumni, jednak z pewnością - nie mniej wrażliwi.

Poruszone w książce tematy są niejako lekiem na ludzką obojętność. Mamy tu opowieść o matczynej miłości i o pomaganiu w potrzebie. O zafascynowanej sztuką małpce i o wdzięczności karakala. Zadziwi nas mangusta, która pragnie tańczyć z wiewiórkami i niedźwiedź, który zachwyca się zachodem słońca. Radość małego nosorożca i gusta muzyczne ptaków.

Jest XXI wiek, a mimo to, wciąż niewiele jesteśmy w stanie powiedzieć, o tych, którzy żyją obok nas. Uczeni i kapłani przekonują, że zwierzęta nie mają dusz, a badania scjentystyczne rezerwuje się dla "poważniejszych" tematów. Pozostaje jednak wierzyć, że nadejdzie czas, kiedy ludzie otworzą oczy i odkryją, jak niesamowite są stworzenia, z którymi przyszło nam dzielić Ziemię.

"Pewnego wieczoru obserwujący szympansy w rezerwacie Gome student (a był nim Geza Teleki),zrobił sobie przerwę w pracy. Wdrapał się na wzgórze, aby popatrzeć na zachodzące nad jeziorem Tanganika słońce. Teleki zauważył, że na wzgórze wdrapują się dwa szympansy. Zwierzęta nie widziały się nawzajem, dopiero na szczycie stwierdziły, że nie są same. Małpy przywitały się uderzeniem dłoni i usiadły obok siebie. Nie spostrzegły Telekiego. Dwie małpy i człowiek obserwowali zachód słońca i zapadający zmierzch".

Dzielimy świat z czującymi stworzeniami



"Jeśli słuchając ptasiego śpiewu powiesz: ,,Nie wierzę, że jest w tym radość", nie powiesz nic nowego o ptakach, za to o sobie - bardzo wiele".

XXI wiek to wiek rozwoju, który przybliżył ludzkość do prawdy o innych planetach, do wiedzy, która daje podstawy, by mniemać, że również poza Ziemią istnieją miejsca, gdzie jest lub było...

To wspaniała książka i, choć minęło niemal 20 lat od jej wydania, nadal w pełni aktualna. Niestety, przez te 20 lat nie nastąpiła znacząca zmiana w stosunku nauki do zwierząt. Nadal dominuje narzucana badaczom i filozofom "poprawność polityczna" i terror antropomorfizmu, który jest uważany za dyskwalifikująca obelgę. Nadal ignoruje się i pomija FAKTY i obserwacje, nadal obowiązuje paradygmat wiążący nierozdzielnie emocje z mową, nadal narzuca się nomenklaturę, aby, nie daj Boże, nie porównać człowieka ze zwierzęciem, nadal rzadko wspomina się o tym, że Descartes był durniem, choć inteligentnym.
Tę książkę ciężko zdobyć, a warto - polecam wszystkim, którym ciasno w uniwersyteckich korytarzach.

To wspaniała książka i, choć minęło niemal 20 lat od jej wydania, nadal w pełni aktualna. Niestety, przez te 20 lat nie nastąpiła znacząca zmiana w stosunku nauki do zwierząt. Nadal dominuje narzucana badaczom i filozofom "poprawność polityczna" i terror antropomorfizmu, który jest uważany za dyskwalifikująca obelgę. Nadal ignoruje się i pomija FAKTY i obserwacje, nadal...

Świetna książka. Oczywiście zawsze uważałam, że zwierzęta mają uczucia, jednak ta książka pomogła mi stworzyć nowe spojrzenie na emocje i odczucia zwierząt z którymi mam kontakt. Dużo opisów zachowań zwierząt. Fachowe słownictwo, jednak każde słowo jest wyjaśnione w przystępny sposób.

Świetna książka. Oczywiście zawsze uważałam, że zwierzęta mają uczucia, jednak ta książka pomogła mi stworzyć nowe spojrzenie na emocje i odczucia zwierząt z którymi mam kontakt. Dużo opisów zachowań zwierząt. Fachowe słownictwo, jednak każde słowo jest wyjaśnione w przystępny sposób.

Bardzo ciekawa, aspirująca do naukowej (co uważam za zaletę) pozycja.
Nie dla wszystkich jednak, może nie obejść się bez chusteczek...

Bardzo ciekawa, aspirująca do naukowej (co uważam za zaletę) pozycja.
Nie dla wszystkich jednak, może nie obejść się bez chusteczek...