Ishiguro pisać potrafi. Potrafi stworzyć klimat, w który czytelnik ma ochotę się zanurzyć... Ma też niezaprzeczalnie talent do budowania słowami otoczenia, w którym poruszają się bohaterowie. Jest niezły w dialogach. Zdarza mu się popełnić powieść bezbłędną, jak "Okruchy dnia". Zdarza się także powieść zepsuć. Jak "Kiedy byliśmy sierotami". Pomysł na książkę świetny. Realizacja taka sobie, mówiąc najdelikatniej. Główny bohater to Anglik z Szanghaju, który jako dziecko traci rodziców i dalej żyje w Londynie, gdzie zostaje sławnym detektywem i trwa w obsesji wyjaśnienia rodzinnej tragedii. Coś robi, z kimś się spotyka, rozwiązuje jakieś zagadki i wpada na trop jakiegoś spisku. Słowo "jakiś" jest tu kluczowe. Nie poznajemy żadnych szczegółów. Jakieś okrutne morderstwo jakichś dzieci. Co się z nimi stało, kto im to zrobił i co zrobił??? Nie dowiemy się. Zasadniczo niewiele się dowiemy. Pewne, raczej nieistotne wątki przeżywać będziemy z bohaterem drobiazgowo, rozkładając zdarzenia na czynniki pierwsze, innych zaś, tych istotnych dla fabuły ledwie dotkniemy. Autor nie pozwoli nam zajrzeć za zasłonę własnej wyobraźni.

Mimo wszystko, czyta się nie najgorzej, więc "może być".

Ishiguro pisać potrafi. Potrafi stworzyć klimat, w który czytelnik ma ochotę się zanurzyć... Ma też niezaprzeczalnie talent do budowania słowami otoczenia, w którym poruszają się bohaterowie. Jest niezły w dialogach. Zdarza mu się popełnić powieść bezbłędną, jak "Okruchy dnia". Zdarza się także powieść zepsuć. Jak "Kiedy byliśmy sierotami". Pomysł na książkę świetny....