„Rebeka” to słowo-klucz. Po kolei otwiera i zamyka przed czytelnikiem książkowe wątki, igra sobie z nim. Panoszy się w książce, pretenduje do miana głównej bohaterki. Nawet jako duch wydaje się być ważniejszą postacią od narratorki.
A narratorka to miłe, zakompleksione i nieśmiałe dziewczę. Lat ma niewiele, doświadczenia jeszcze mniej. I nagle zostaje żoną bogatego i tajemniczego Maxa de Wintera, jako taka trafia do Manderley, jego posiadłości. A tam czeka na nią nie tylko przepych i splendor domostwa, ale także niechęć otoczenia i właśnie tytułowa Rebeka. Zmarła pierwsza żona de Wintera, podziwiana, kochana, ciągle jeszcze obecna w Manderley i we wspomnieniach ludzi. Bezimienna narratorka musi więc konkurować z przeszłością, choć jest tak bardzo niepewna siebie. Cała akcja nabiera rumieńców, kiedy stopniowo zaczyna przejawiać inicjatywę, chce stać się panią domu, zaczyna stawiać czoła nieprzychylnej jej służbie.
To tak zgrabnie napisana postać, że od razu z nią sympatyzowałam. Trzymałam za nią kciuki, martwiłam się niepowodzeniami i denerwowałam, kiedy była lekceważona. Świetnie napisana, świetnie poprowadzona. Do tego akcja osadzona w gotyckich warunkach i szereg ciekawych postaci drugoplanowych. Rozczarowało mnie tylko nieco zakończenie, bo moralnie jest dość niejasne. Pomimo to, „Rebeka” jest bardzo dobrą, staroświecką powieścią.

„Rebeka” to słowo-klucz. Po kolei otwiera i zamyka przed czytelnikiem książkowe wątki, igra sobie z nim. Panoszy się w książce, pretenduje do miana głównej bohaterki. Nawet jako duch wydaje się być ważniejszą postacią od narratorki.
A narratorka to miłe, zakompleksione i nieśmiałe dziewczę. Lat ma niewiele, doświadczenia jeszcze mniej. I nagle zostaje żoną bogatego i...