Gdy po raz kolejny przechadzałam się po szkolnej bibliotece, nie oczekiwałam, że znajdę tytuł, który przyciągnie moją uwagę czy też zafascynuje nieziemską okładką. Jako że książki ze szkolnej biblioteki (przynajmniej z tej, po której się przechadzałam) miały w zwyczaju wiać nudą i monotonią, nie zamierzałam żadnej z nich wypożyczyć. Jednakże, gdy przechodziłam po raz wtórny koło jednego z regałów, mój wzrok padł na książkę zatytułowaną „Gra w dwadzieścia pytań”. Autor – Krzysztof Petek. Szczerze mówiąc, wtedy to nazwisko nie mówiło mi absolutnie nic. Mimo to, coś mnie w tej książce zaintrygowało. Nie wiem czy była to okładka, czy krótki opis zamieszczony na tyle książki, ale postanowiłam, że ją wypożyczę. Gdy usiadłam, by ją zacząć oczekiwałam lekkiej i spokojnej lektury. Nie mogłam się bardziej mylić.
Gdybym miała określić jaka jest akcja w tej książce, powiedziałabym: „skacząca”. Raz powoli, raz tak szybko, że nie można się połapać, ale według mnie to nie jest minus. Odnośnie fabuły, to moim zdaniem, autor świetnie pokazuje istotę amnezji, gdyż to zanik pamięci jest głównym wątkiem tej książki. Poza tym bohaterów nie da się nie lubić. Każdy ma swój urok. I tak siedząc sobie i odkrywając kolejne tajemnice, jakie za sobą kryły każda z postaci, nieświadomie zauroczyłam się tą książką do tego stopnia, że jest ona na mojej liście „ulubionych”.
Zdecydowanie polecam, nawet tym, którzy nie przepadają za kryminałami.

Gdy po raz kolejny przechadzałam się po szkolnej bibliotece, nie oczekiwałam, że znajdę tytuł, który przyciągnie moją uwagę czy też zafascynuje nieziemską okładką. Jako że książki ze szkolnej biblioteki (przynajmniej z tej, po której się przechadzałam) miały w zwyczaju wiać nudą i monotonią, nie zamierzałam żadnej z nich wypożyczyć. Jednakże, gdy przechodziłam po raz wtórny...