Fannie Flagg ma swój niepowtarzalny styl, z którym nie spotkałam się u żadnego innego pisarza.
Pisze opowieści ciepłe, rodzinne, społecznościowe.
Ta powieść nie odbiega ani stylem ani tematyką od poprzednio przeze mnie przeczytanych. Może jedynie więcej opowiada o problemach segregacji rasowej na południu USA, bo opowieść naprzemiennie toczy się we współczesności i przeplatana jest wspomnieniami z przeszłości.
Sporo pozytywnych odczuć i postulatów zawarła pisarka w swojej powieści. Pochwała rodziny, przyjaźni, pomocy potrzebującym, wspólnoty lokalnej społeczności, dążenie do braku podziałów bez względu na rasę i orientację seksualną. Pochwała starości, która może dać innym mądrość, uspokojenie, umiejętność patrzenia na problemy z dystansu.
Ciekawy obraz społeczeństwa USA z lat 20-tych i 30-tych XX wieku.
Wydaje się, że to tylko zwykła historia prostych ludzi z małego zapomnianego miasteczka gdzieś na południu USA, ale to równocześnie słodko-gorzka opowieść po prostu o życiu z jego radościami i smutkami.
Skutecznie potrafi napełnić dobrymi emocjami i pozytywną energią.
Nie dziwię się, że zauroczyła już tak wielu czytelników.

Fannie Flagg ma swój niepowtarzalny styl, z którym nie spotkałam się u żadnego innego pisarza.
Pisze opowieści ciepłe, rodzinne, społecznościowe.
Ta powieść nie odbiega ani stylem ani tematyką od poprzednio przeze mnie przeczytanych. Może jedynie więcej opowiada o problemach segregacji rasowej na południu USA, bo opowieść naprzemiennie toczy się we współczesności i...