Najnowsze artykuły
- ArtykułyHłasko, powrót Malcolma, produkcja dla miłośników „Bridgertonów” i nie tylkoAnna Sierant1
- ArtykułyAkcja recenzencka! Wygraj książkę „Cud w Dolinie Poskoków“ Ante TomiciaLubimyCzytać1
- Artykuły„Paradoks łosia”: Steve Carell i matematyczny chaos Anttiego TuomainenaSonia Miniewicz2
- ArtykułyBrak kolorowych autorów na liście. Prestiżowy festiwal w ogniu krytykiKonrad Wrzesiński13
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Charles Kahn
3
8,3/10
Pisze książki: filozofia, etyka
Urodzony: 1928 (data przybliżona)
Charles H. Kahn (ur. 1928 w New Iberia, Louisiana),amerykański filozof i lingiwsta, wybitny znawca starożytnej myśli greckiej. Od 1968 roku profesor filozofii na University of Pennsylvania. Wykładowca m.in. Columbia University (1957-1965),Harvard University (1995) oraz American School of Classical Studies w Atenach (1974-1975). Pełnił funkcję m.in. prezydenta Society for Ancient Greek Philosophy (1976-1978) oraz wiceprezydenta American Philosophical Association, Eastern Division (1997).http://philosophy.sas.upenn.edu/faculty/kahn
8,3/10średnia ocena książek autora
8 przeczytało książki autora
22 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Język i ontologia Charles Kahn
8,7
Książeczka ta stanowi zbiór esejów Kahna na temat powiązań języka starożytnych Greków i ich ontologii. Nie myślcie jednak, że ze względu na rozmiar będzie to lekka lektura, którą wciągnięcie nosem za jednym posiedzeniem. Jest to niestety pozycja trudna, pełna językowych zawiłości i raczej skierowana do specjalistów. Nie wszystko zrozumiałem, bo to książka bardziej lingwistyczna, niż filozoficzna, ale mogę wam z grubsza powiedzieć, jaka jest myśl przewodnia tychże tekstów.
Otóż Kuhn dowodzi, że użycie prawdziwościowe czasownika esti – tzn. użycie go jako "jest prawdą", "zachodzi" – odgrywa kluczową rolę w powstaniu greckiej ontologii, oraz że sporadyczne zastosowania egzystencjalne np. "bogowie istnieją", również mają zaledwie charakter prawdziwościowy, stąd nie wykształciło się osobne pojęcie istnienia. Co prawda obecność tego pojęcia nie jest warunkiem koniecznym (bo istniały zdania o kontekstach egzystencjalnych),ani wystarczającym (łacinnicy używali obok esse łacińskiego czasownika existere, ale nie wykształciło to pojęcia istnienia, jakiego np. używa Akwinata) dla stematyzowania istnienia jako problemu filozoficznego.
Z ciekawych myśli warto jeszcze wspomnieć, że w językach indoeuropejskich, a greka do nich należy, występuje istotowy związek między ideą bytu a ideą stabilności, czy też pozostawania w tym samym stanie. Dlatego też aż do Platona filozofia grecka nie była w stanie oddzielić pojęcia bytu od bytowania-w-jakimś-miejscu. Warto tu docenić tego wielkiego filozofa i przestrzec przed myśleniem, że jego "świat idei" jest w jakikolwiek sposób analogiczny do świata materialnego.
Pouczające też było zwrócenie uwagi na wrażliwość językową Plotyna. Odmawiając Jednemu einai (bytu),Plotyn nie odmawia mu realności, ale struktury orzecznikowej, ponieważ bycie rozumiane orzecznikowo oznacza wielość: podmiot i to, co się o nim orzeka.
To tyle. Lingwistów zachęcam, odważnych filozofów może też, ale reszta niech omija szerokim łukiem.
Platon i dialog sokratyczny Charles Kahn
8,0
Jedyna interpretacja rozwoju filozofii Platona, jaką znałam przed sięgnięciem po książkę Charlesa H. Kahna, to teoria ewolucyjna. Jej założenie jest takie, z grubsza ujmując, że w najwcześniejszych dialogach Platon ustami Sokratesa przedstawia poglądy swojego mistrza, a dopiero z czasem dialogi odzwierciedlają własną myśl Platona.
Kahn widzi sprawy inaczej. Uważa on, że twórca Akademii już jako dość młody człowiek, ale po śmierci Sokratesa, zaczął wypracowywać swoją oryginalną teorię idei. Dlaczego więc nie ma o niej wzmianek w najwcześniejszych dialogach? Bowiem, według Kahna, wczesne dialogi, często aporetyczne, wprawiające czytelnika w konfuzję i budzące apetyt na dalsze „rozmowy” z Sokratesem miały charakter propedeutyczny, stanowiły pewnego rodzaje trening umysłowy przed wyłożeniem filozoficznych kart na stół. Mowa jest o „aporii pojętej jako pierwszy etap w procesie filozoficznego oświecenia”.
Jednakże, dlaczego? Po co to przygotowanie? Amerykański badacz uważa, że społeczność Aten i szerzej, grecka, nie była gotowa na tak metafizyczne idee, jakie obmyślał Platon: „Z jednej strony dialogi są mocno zakorzenione w ateńskich realiach [...] Z drugiej zaś strony dialogi miały również dawać świadectwo niebiańskiej wizji z innego świata”.
Dlatego Platon kolejnymi dialogami z Sokratesem w roli głównej miał przygotowywać swoich czytelników i uczniów na pełne rozwinięcie tej pozaświatowej, metafizycznej wizji Idei.
Czy interpretacja Kahna jest słuszna? Wydaje mi się w przekonująca, ale zbyt słabo znam zagadnienie, żeby móc powiedzieć TAK lub NIE. Trzeba czytać dalej