Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak jak bohater dąży do znalezienia szczęścia i sensu, tak ja szukam odpowiedzi na pytanie "czy ten komiks mi się podobał?". Podobał? To źle postawiona kwestia. Sztuka nie jest od podobania, sztuka ma intrygować, zachwycać lub odrzucać - byle nie zostawiać odbiorcy obojętnym. Otóż, "Żywa stal" może irytować, może powodować mętlik nadmiarem wątków i pretensjonalną otoczką. Może wkurzać konstrukcją, w której bohater trafia po prostu na kolejnych przeciwników, ale jednocześnie w swoim wariactwie i odwiecznych pytaniach o "sens" jest to lektura cholernie ciekawa. "Jak mam żyć i dlaczego nie żyłem" - to zdanie definiuje "Żywą stal" bardziej niż jakakolwiek próba streszczenia historii. Czasem kojarzyłem ją z odjazdami Moebiusa, czasem z tymi wszystkimi komiksowymi Sagami o muskularnych wojownikach, ale tak naprawdę klimat dzieła Argentyńczyków był bardzo osobliwy i unikalny. Nie wiem czy kiedyś do tego wrócę, ale odłożyłem na półkę z poczuciem dobrze spędzonego czasu