Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka to jeden z większych moich sukcesów nabywczych. Przebitka cztery do jednego. Zamiast 200 złotych, w kasie zostawiłem pięćdziesiąt. Opinia właściwa od teraz. Panorama literatury polskiej XX wieku, to dwutomowy, liczące ponad 800 stron, zbiór polskiej poezji dokonany przez wybitnego niemieckiego tłumacza, ale i wielkiego popularyzatora, polskiej literatury na świecie. Pierwszy tom rozpoczynają wiersze Jana Kasprowicza, a kończy Tadeusz Różewicz i w zasadzie mieszczą się w nim same znane nazwiska. Tom drugi, to już czasy prawie na wyciągnięcie ręki i chociaż tutaj też sporo nazwisk dobrze znanych (Herbert, Białoszewski, Poświatowska, czy Wojaczek),to dużo też takich o których istnieniu do tej pory nie posiadałem wiedzy, a jeżeli słyszałem, to ich dorobek stanowił dla mnie zbiór pusty. Swoją drogą to trochę śmieszna sytuacja, kiedy polski czytelnik zapoznaje się z dorobkiem rodzimej poezji, z antologii, do której wyboru dokonywał niemiecki jej miłośnik. Ale czasami tak właśnie bywa. Jedno z takich "pustych" nazwisk to Świetlicki. Marcin Świetlicki. To z jego dorobku wyłowiłem z tej antologii ten trochę niecodzienny wiersz: Wstęp Dam mu na imię Abel – powiedział ten obcy człowiek, którego potem tak straszliwie trudno będzie nazwać ojcem, powiedział to do szczupłej, w niektórych miejscach zupełnie nieszczupłej kobiety, którą potem będziemy nazywać matką. DAMY mu tak na imię – podkreśliła matka, a on się skrzywił – to on zdecydował, a ona tylko powinna przytaknąć. Wieczór – gdy to zrobili i nadali imię można umieścić w jakimś przyjemnym czasie, my jednak będziemy złośliwi: wiosna 1961 rok, Polska. W ogrodzie głupia ożywała jabłoń, nie pamiętając, że zeszłego roku niczego nie zrodziła. Zaskroniec prześliznął się przez pień. Mieli otwarte oczy, dokładnie – do końca, spodnie wisiały starannie złożone na krześle, a na drugim wisiała sukienka, oboje byli nadzy i wstydzili się. Zaskroniec pełzał poprzez ogród i jadł kurz i piasek, a ojciec ojca kaszlał i krzyczał za ścianą w obcym języku klątwy, a radio trzeszczało, trzeszczało i huczało niczym miecz ognisty.