Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Zarządzanie w płynnej nowoczesności” można śmiało nazwać kanonem, z trzech powodów. Po pierwsze, praca ta charakteryzuje się wielogłosowością autorów, po drugie wielowątkowością treści, po trzecie, dobrze aby stała się trwałą pozycją w kanonie lektur współczesnych przywódców. Autorzy (Zygmunt Bauman, jego córka Irena Bauman, Monika Kostera i Jarzy Kociatkiewicz) dyskutują o kondycji zarządzania płynną nowoczesnością, czyli interregnum (sytuacji, w której jeden typ sprawowania władzy już się wyczerpał, a następny jeszcze nie nastąpił). W interesującym wielogłosie wątków i opinii wszyscy polemiści zgadzają się co do jednego: obecnie kryzys zarządzania dotyka niemal każdego typu organizacji. Co przestało działać i dlaczego? Rozmówcy podają powody związane z :kryzysem ekonomicznym, neoliberalnym podejściem do współżycia społecznego, postawą uncare (mnie to nie dotyczy) w kwestii katastrofy klimatycznej, która dzieje się na naszych oczach. Jakie jest z wyjście ze stanu płynności? Rozmówcy nie podają jednej metody, co więcej nie dają narzędzi. Wśród konceptów pojawia się mi szczególnie bliski pomysł rzemieślnika i nowego ogrodnika. Ważnym elementem ich rozmowy jest też kwestia nadziei. Na co mają nadzieję? • Na zarządzanie bez managerów • Na nowy paradygmat pragmatycznego zarządzania, które narodzi się w miastach. • Kooperację i wspólnotę • Powrót kultu rzemiosła, pracy która jest celem sama w sobie i uczy dążenia do doskonałości. Nie chciałabym tutaj zgłębiać dokładnie każdej z tych propozycji. Pozwolę sobie zakończyć cytatem, za Moniką Kosterą (obok Ireny Baumann reprezentującą dla mnie najciekawsze wątki i treści w tej książce): „Zatem w nowej ekologicznej arkadii zadaniem rzemieślnika-ogrodnika będzie nie tyle wyrywanie chwastów inności, panowanie nad krajobrazem czy obsesyjne porządkowanie, ile raczej opieka nad słabszymi roślinami, troska by wszystkie gatunki się zmieściły, podlewanie, pilnowanie, aby każda roślina miała wystarczający dostęp do zasobów – a wszystko po to, by osiągnąć efekt żywotności i zróżnicowania.” (str. 163)