Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O czym są te uzupełnienia? Są tu przede wszystkim anegdoty z życia autorki wzięte, które nawet całkiem ciekawie się czyta, a które w jakiś sposób wiążą się z treścią książek cyklu - jako że okazuje się, iż całkiem sporo scen, postaci i sytuacji w powieściach jest zainspirowane jakimś faktycznym zdarzeniem, czy realnie istniejącą postacią. Autorka odkrywa przed czytelnikami te kulisy powstawania cyklu. Uzupełnieniem są też krótkie notki na temat różnych pobocznych postaci przewijających się przez cykl, albo też same tylko ilustracje ich przedstawiające (są to zawsze postacie, które nie zostały pierwotnie sportretowane w tomach cyklu),opatrzone odpowiednim cytatem z powieści, i to nie tylko rysunki czarnym tuszem, podobne do tych, które znamy z powieści, ale czasami piękne kolorowe obrazki farbami. Jest to więc coś, co z pewnością można nazwać "gratką dla fanów". Czy można się do czegoś przyczepić? No cóż, z początku trochę zwracałam uwagę na jakąś tam manierę autorki - np. kiedy zaczęła pisać o swoim młodszym braciszku Stasiu, to dopiero po paru stronach coś mnie tknęło i przypomniałam sobie, iż gdzieś kiedyś wyczytałam, że Małgorzata Musierowicz jest siostrą Stanisława Barańczaka. Autorka nie raczyła tego wyjaśnić jakimś przypisem chociażby, tak jakby dla każdego musiało to być zupełnie oczywiste, choć moim zdaniem nie każdy musi o tym wiedzieć. Innym takim momentem był rozdział o cytatach - autorka radośnie opisała, że w jej rodzinie przerzucanie się cytatami (głównie z klasycznej literatury i z poezji oczywiście) było czymś codziennym i powszednim, a potem sypnęła nam sporą garść takich cytatów zapamiętanych z domu rodzinnego, z sugestią, że przecież z pewnością każdy je dobrze zna ze swojego domu - i tu nastąpiła lista samych cytatów, bez żadnych dopisków czy przypisów, z jakich i czyich dzieł pochodzą. Tu już moim zdaniem powinien interweniować redaktor i zwrócić uwagę, że podawanie jakichkolwiek cytatów bez ich źródeł jest wydawniczo nieeleganckie i wręcz nieprawidłowe, ale kto to wie, może redakcja nie jest w stanie naskoczyć pani M., uważającej, że każdy jej czytelnik bez trudu sam rozpozna wszystkie cytaty, a jak nie rozpozna, to nie jest godzien być jej czytelnikiem, czy coś takiego...? Mimo tych początkowych zgrzytów, ostatecznie daję pozytywną ocenę i przyznaję, że całkiem przyjemnie mi się to czytało. Sporym plusem jest też estetyczne wydanie - spory format, dużo ilustracji (w tym np. zdjęcia poznańskich kamienic, wspomniane wyżej rysunki i obrazy autorki oraz wiele innych ciekawostek). Całość napisana jako luźno skomponowana lista haseł ułożonych w kolejności alfabetycznej. Podoba mi się layout, np. każda nowa litera alfabetu rozpoczyna się od strony całej zadrukowanej na zielono z wielką, białą literą na całą stronę. Co prawda na papierze tu nie oszczędzali (i w dodatku jest on dość gruby),ale nie sprawia to na mnie wrażenia sztucznego nadmuchania objętości (jak było w książce Nosowskiej chociażby),bo jednak treści jest tu wciąż sporo w stosunku do graficznych ekstrawagancji. Po prostu mamy tu urozmaicony i estetyczny układ graficzny, co bardzo osobiście lubię.