Jesteśmy społecznością, która kocha książki

okół Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, narosło wiele mitów. Przez lata wychwalano męstwo krasnoarmiejców, którzy z okrzykiem Za Stalina!, walczyli za swoją ojczyznę, a później pomogli w „wyzwoleniu” innych państw spod niemieckiej okupacji. Choć ZSRR upadł prawie 25 lat temu, wciąż niechętnie pisze się o słynnym rozkazie Stalina z 22 lipca 1942 roku. Rozkaz, który został potocznie nazwany Ani kroku w tył nakazywał rozprawiać się z dezerterami opuszczającymi pozycję bez rozkazu itp. Mało również pisze się o żołnierzach sztafbatu, czyli karnych batalionów. Co prawda w 2004 roku powstał miniserial produkcji rosyjskiej pt. Karny batalion, ale - powiedzmy sobie szczere - w zbyt wielu miejscach odbiegał on od prawdy historycznej. Obecnie, do rąk polskiego czytelnika trafia kolejna z prac (wcześniejsze to m.in. Przeciw Panterom i Tygrysom czy Przeżył jeden na stu) rosyjskiego badacza Artioma Drabikna pt. Ani kroku do tyłu. Książka przedstawia losy 18 mężczyzn, którzy w latach 1942-1945 z różnych powodów zostali skierowani do karnych batalionów. Dostać się do tej „zaszczytnej” jednostki nie było trudno. Przedstawmy fragmenty dwóch relacji: "Szofer dowoził prowiant i zabrał bochenek chleba oraz parę puszek tuszonki. Poczęstowawszy jednego żołnierza, najprawdopodobniej wygadał się o tym i ten go wydał. Oskarżona go o kradzież państwowego mienia. Skazano na pięć lata z zamianą na trzy miesiące karnej kompanii." "Całe to wysłanie do karnej kompanii było czystej wody samowolą ze strony kombryga (dowódca brygady). Na jego rozkaz został „wysmażony” fałszywy rozkaz o moich „wojskowych zbrodniach”, on go podpisał i wszystko, „naprzód do sztrafoty”. Czytaj więcej: https://histmag.org/artiom-drabkin-ani-kroku-do-tylu-recenzja-12588