Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Długo mi zeszło czytanie tej książki. Ale tak jak w niezwykły sposób się pojawiła w moich zbiorach, tak samo wymagała niezwykłych okoliczności by ją czytać... i przeczytać. Miałem z nią nieco problemów... ale starałem się podejść do lektury, nie dając zbytnio dojść do głosu moim uprzedzeniom. Fayenin jest bowiem goszystką... a wręcz zadowolona mieni się komunistką. Zwłaszcza w pierwszej połowie książki, w której opisuje swoje podróże po Jemenie od 1969 i do połowy lat 70', w okresie wojny domowej i tuż po niej. Ileż to ochów i achów, zachwytów nad czerwonymi zwolennikami republiki, pilnych czytelników "czerwonej książeczki", wielbicieli Lenina i Mao, wieszający ich portret gdzie popadnie. Żałosne jest, że wychowana w dobrobycie Francuzka, korzystająca w pełni z osiągnięć demokracji i gospodarki rynkowej, przyklaskuje komunizmowi, którego zna tylko propagandy. Ale popiera. Tfu, na psa urok! Nie wie czym pachnie dyktatura proletariatu. Jasne, w feudalnym Jemenie to postęp i wolność... do czasu, jak zawsze. Znam opis tego konfliktu opisany od drugiej strony przez Rafała Gan-Ganowicza... o wiele bardziej pasuje w moje gusta. Na szczęście te zachwyty się kończą, stają się bardziej stonowane. I przechodzimy do o wiele bardziej interesującej części, w której Fayein jest już zdecydowanie bardziej etnografem i lekarzem. Mimo, że podpadła mi na początku, zaczęła odzyskiwać w moich oczach. Wiele spostrzeżeń jest bardzo wnikliwa i wręcz naukowo socjologiczna. Ma bardzo lekkie i przyjemne pióro, pisze ciekawie i obrazowo, stara się nie oceniać a raczej relacjonować i opisywać. Od tego momentu czytało się na prawdę ciekawie. Najlepszym jednak rozdziałem jest "Haremy i republika" opisujący status i rolę kobiety w ówczesnym Jemenie. Kiedy Jemen podlegał przeobrażeniom i otwierał się na świat musiało dojść do ścierania się wyzwolonych kobiet z tradycją. Ciekawie opisuje emancypację jemeńskich kobiet, organizacje haremów, obrzędy ślubne, współżycie seksualne, antykoncepcję... a nawet specjalny język kobiet, którego nie rozumieją mężczyźni. Ciekawe jak rozsądnie podchodziły do wielu kwestii w sprawie emancypowania się. To dobra lekcja dla wszelkich zapędów by nieść "kaganek oświaty" dla uciśnionych kobiet w krajach islamskich. Opis jej pracy w Jemenie kończy się koło roku 1981 a w Polsce książka zostaje wydana w 1988 roku. Wiele z tego co opisała już właściwie nie istnieje. Społeczeństwo i kraj się zmienił... jedyne co się nie zmieniło to ciągła wojna :( I tutaj polecę muzykę trzech sióstr z zespołu A-WA. Urodzone już w Izraelu jednak ich ojciec był jemeńskim Żydem i przekazał swoją spuściznę córkom. Ciekawe i odświeżające: https://www.youtube.com/watch?v=Emur4FjnX2c (a potem zobaczcie Acid Arab - Gul l’Abi w którym występują gościnnie).