Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie czytałam książki, która w tak subtelny sposób zapada w pamięć i daje radość i siłę- pokrzepia. Narratorka w dramatycznych okolicznościach traci dach nad głową, a na dodatek w tym samym czasie mąż dostaje diagnozę nieuleczalnej choroby. Brzmi jak wstęp do taniej sensacji lub melodramatu klasy B, ale ku zaskoczeniu dostajemy porcje wciągającej prozy, quasi reportażu i pamiętnika z pieszej podróży po wybrzeżu brytyjskim. Podróży z namiotem motywowanej koniecznością poszukiwania dachu nad głową i ucieczki od bezdomności. Wyprawa bohaterów staje się wyprawą w poszukiwaniu lub raczej przypominaniu sensu życia, wartości, odnalezieniu spokoju i siły (psychicznych i fizycznych) i finalnie przeorganizowania swoich planów w życiu. To wcale nie jest sielanka - są tu pot, ból i głód i wstyd, ciągle przemoczone ubrania, ale jest satysfakcja pozostania niezależnym. W tle trudów tej wędrówki pojawiają się opisy przyrody, krajobraz wybrzeża, dzikie zakątki, dzikie zwierzęta. Nie one jednak budują fabułę. Autorka zręcznie porusza także kwestie niedoszacowanego w oficjalnych statystykach problemu bezdomności i włóczęgostwa (nielegalnego) w Wielkiej Brytanii. Decydując się na wędrówkę z mężem, sama przecież także zasiliła szeregi tej grupy społecznej.