Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę się wahałam, czy sięgnąć po tę książkę, zniechęcona przydługą i niezbyt ciekawą lekturą "Wołania w górach" Jagiełły. Zaryzykowałam jednak i nie żałuję, bo Żuławski ma swój kompletnie inny i - co tu dużo mówić -zdecydowanie lepszy styl pisania. Biorąc pod uwagę, jak lekkim językiem napisano "Trylogię tatrzańską", aż nie chce się wierzyć, że ta książka powstała kilkadziesiąt lat temu! Pierwsza część Trylogii nosi tytuł "Sygnały ze skalnych ścian" - Żuławski opowiada o górskich akcjach ratunkowych i radości płynącej z ratowania ludzi. Następnie "Tragedie tatrzańskie", czyli ta smutna część ratownictwa, która polega bardziej na znoszeniu zwłok niż pomocy żyjącym... Niektóre z historii rozpoznawałam z lektury "Wołania w górach", jednak piórem Żuławskiego czytało się je znacznie lepiej, pobudzały wyobraźnię i rodziły emocje. "Trylogia tatrzańska" kończy się na "Skalnym lecie", autor cofa się w czasie do swojej wczesnej młodości i długiej przerwy wakacyjnej, którą postanowił spędzić na wspinaczce w Tatrach. "Skalne lato" jest niestety nieukończone - urywa się, kiedy pełen entuzjazmu Żuławski planuje kolejną wspinaczkę... Autor nie zdążył napisać więcej, zanim zginął w górach. Niesamowita szkoda, bo lektura bardzo wciąga i przerwanie jej niemalże w środku akapitu, przerwanie ze świadomością, że to przez śmierć autora - bohatera, którego już zdążyło się polubić...pozostawia to smutne wrażenie po skończonej książce. Jednak mimo tego wrażenia, szczerze polecam lekturę "Trylogii tatrzańskiej" - choćby po to, by zobaczyć, jak wyglądało taternictwo w pierwszej połowie ubiegłego stulecia i zdać sobie sprawę, jak wiele się w Tatrach zmieniło.