Niemiecki filozof, twórca nowoczesnego systemu idealistycznego. Hegel urodził się w Stuttgarcie w rodzinie urzędnika. Początkowo studiował teologię w Tybindze, a jego kolegami ze studiów byli Friedrich Hölderlin i Friedrich Schelling. Filozofią zajął się dopiero w 1801 roku, wykładając początkowo na uniwersytecie w Jenie jako docent, przedstawił swoje poglądy w Phänomenologie des Geistes (Fenomenologia Ducha, 1806),potem pracował jako dyrektor gimnazjum w Norymberdze (1808–1816). Napisał wtedy Wissenschaft der Logik (Nauka Logiki, 1812–1816). W roku 1816 został profesorem w Heidelbergu, tworząc następne dzieło: Enzyklopädie der philosophischen Wissenschaften im Grundriss (Encyklopedia nauk filozoficznych w zarysie, 1817, 3 wyd. 1830). W roku 1818 został powołany na stanowisko profesora do Berlina. Tu ogłosił Grundlinien der Philosophie des Rechts (Zasady filozofii prawa, 1821). Jego wykłady z filozofii historii, sztuki, religii i historii filozofii wydał Karl Ludwig Michelet pt. G.W.F. Hegels Werke, vollst/ndige Ausgabe durch einen Verein von Freunden des Verewigten (1832–1845, 18 t., tom 19. ukazał się w 1887). Najnowsze kompletne wydanie wszystkich dzieł Hegla wychodziło w Berlinie w latach 30. XX wieku. Zdobył za życia wielu uczniów (heglizm) i pozycję największego niemieckiego filozofa. Umarł w czasie epidemii cholery, która wybuchła w Berlinie w 1831 r. Synem Hegla był historyk Karl von Hegel.
W przeciwieństwie do "Wykładów z estetyki" zebranych, skompilowanych i ułożonych przez Heinricha Hotho na podstawie notatek jego oraz innych słuchaczy jest to stenograficzny zapis jednego cyklu wykładów dokonany przez jednego słuchacza. Jest to więc dużo bardziej ubogie wydanie, ale jednocześnie dużo bardziej wiarygodne, jako że pośrednik nie narzuca swojej interpretacji. Jednocześnie pojawiają się fragmenty zagadkowe i niejasne (np. w pewnym momencie pojawia się wtrącenie "Hegel nie zna się na muzyce". Autoironia wykładowcy? Dopisek studenta?).
Wyjątkowo dobrze się czyta, jak na dzieło Hegla; abstrakcyjna filozofia jest tutaj głównie ramą dla omawianych zagadnień z historii sztuki. Imponujący rozmach zainteresowań Hegla, szczególnie biorąc pod uwagę dostępność informacji dwieście lat temu.
Świetny przekład i fantastyczna przedmowa Marcina Pańkowa.
Dzieła filozoficzne czasami pełne są czczej gadaniny, która zajmuje większość tekstu, a która jest całkowicie wolna od treści lub stanowi powtórzenie wcześniejszych myśli. Fenomenologia to książka, w której autor wcale nie czyni takich dygresji, stąd jest to też dzieło bardzo wymagające i niedostępne dla tych, którzy nie są w stanie poświęcić dostatecznie dużo czasu na analizę kolejnych przejść, kształtów świadomości i ich wzajemnej relacji, zwłaszcza relacji do "Wiedzy Absolutnej" (która nie jest wcale czymś enigmatycznym, chyba że ktoś boi się słowa "Absolutny"),która stanowi rezultat tego procesu, do czego dokłada się też niewątpliwie niezwykle zawiły, ale też nieraz (choć raczej rzadziej niż częściej) błyskotliwy, język. Szkoda, że Hegel nie zdołał napisać drugiego wydania Fenomenologii Ducha - niezwykle by się ono przydało i pozwoliłoby na szerszy odbiór myśli autora Fenomenologii. Należy jednak przypuszczać, że Hegel nie przejmowałby się swoją niepopularnością, a nawet się jej spodziewał, więc, choć oczywiście lekturę zalecam, to nie ma powodu, aby popadać w skrajności. Fenomenologia Ducha to na pewno nie jest zwieńczenie systemu Hegla, bowiem ten napisał i bardziej ambitne, i bardziej przystępne (paradoksalnie) dzieła. Ale ten również na pewno nie był szarlatanem, wbrew temu, co się twierdzi.