Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W szczerej i odważnej recenzji (pojawiła się przecież w „Nowej Fantastyce”, wydawanej również przez Prószyńskiego i S-kę) Grzegorz Szczepaniak pisał bez owijania w bawełnę: „'Sekret Olsteriona' to materiał najwyżej na opowiadanie – być może w krótkiej formie autorce łatwiej byłoby ukryć, że nie panuje nad materią tekstu, a zdawkowe kreacje świata i postaci mniej rzucałyby się w oczy. Nie zmieniłoby to jednak faktu, że jest 'Sekret...' rzeczą nieudaną i niepotrzebną.” Nic dodać, nic ująć. Zazwyczaj postaci i sytuacje czytanej powieści wywołują we mnie jakieś emocje – negatywne, czy pozytywne. W przypadku „Sekretu...” trudno mi powiedzieć, czy można o emocjach w ogóle mówić. Ten tekst jest tak beznamiętny jak książka telefoniczna, a postaci mi tak obojętne jak zeszłoroczny śnieg. Przeraża fakt, że ta historia otrzymała nominację do Nagrody Zajdla. Jakże nisko upadł polski fandom pod koniec XX-go wieku! Facyt: Fanom fantasy lekturę wręcz odradzam. Inni i tak po taką książkę nie sięgną.