Najnowsze artykuły
- ArtykułyLiteracki kanon i niezmienny stres na egzaminie dojrzałości – o czym warto pamiętać przed maturą?Marcin Waincetel22
- ArtykułyTrendy kwietnia 2024: młodzieżowy film, fantastyczny serial, „Chłopki” i Remigiusz MrózEwa Cieślik2
- ArtykułyKsiążka za ile chcesz? Czy to się może opłacić? Rozmowa z Jakubem ĆwiekiemLubimyCzytać2
- Artykuły„Fabryka szpiegów” – rosyjscy agenci i demony wojny. Polityczny thriller Piotra GajdzińskiegoMarcin Waincetel3
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Hugh Walpole
3
6,3/10
Pisze książki: horror, literatura dziecięca
Urodzony: 13.03.1884Zmarły: 01.01.1941
Angielski powieściopisarz, krytyk literacki.
Urodził się na Nowej Zelandii. Uczył się w Anglii. Nim został pisarzem, pracował jako nauczyciel. W 1909 wydał pierwszą powieść The Wooden Horse. Powieść Fortitude z 1913 odniosła duży sukces. W czasie I wojny światowej pracował w Rosji dla Czerwonego Krzyża. Swe wrażenia spisał w Ciemnym lesie (1916) i The secret city (1919). Walpole mieszkał w Brackenburn Lodge. Tutaj napisał najbardziej znane prace, włączając w to sagę rodzinną The Herries Chronicle (Rogue Herries (1930),Judith Paris (1931),The Fortress (1932) i Vanessa (1933)). Jego książki były bardzo popularne i odniosły finansowy sukces. W dorobku literackim pisarza można znaleźć powieści szkolne (Mr Perrin and Mr Traill (1911) i trylogia Jeremy),gotyckie horrory (Wizerunek człowieka rudego (1925) i The Killer & The Slain (1942)). Pisał również biogragie – Józefa Conrada (1916) Jamesa Brancha Cabella (1920) i Anthony Trollpe'a (1928). Pisał także sztuki. Napisał scenariusz do filmu David Copperfield (1935) w reżyserii George'a Cukora. W 1937 otrzymał tytuł szlachecki.
Urodził się na Nowej Zelandii. Uczył się w Anglii. Nim został pisarzem, pracował jako nauczyciel. W 1909 wydał pierwszą powieść The Wooden Horse. Powieść Fortitude z 1913 odniosła duży sukces. W czasie I wojny światowej pracował w Rosji dla Czerwonego Krzyża. Swe wrażenia spisał w Ciemnym lesie (1916) i The secret city (1919). Walpole mieszkał w Brackenburn Lodge. Tutaj napisał najbardziej znane prace, włączając w to sagę rodzinną The Herries Chronicle (Rogue Herries (1930),Judith Paris (1931),The Fortress (1932) i Vanessa (1933)). Jego książki były bardzo popularne i odniosły finansowy sukces. W dorobku literackim pisarza można znaleźć powieści szkolne (Mr Perrin and Mr Traill (1911) i trylogia Jeremy),gotyckie horrory (Wizerunek człowieka rudego (1925) i The Killer & The Slain (1942)). Pisał również biogragie – Józefa Conrada (1916) Jamesa Brancha Cabella (1920) i Anthony Trollpe'a (1928). Pisał także sztuki. Napisał scenariusz do filmu David Copperfield (1935) w reżyserii George'a Cukora. W 1937 otrzymał tytuł szlachecki.
6,3/10średnia ocena książek autora
57 przeczytało książki autora
78 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Wizerunek człowieka rudego Hugh Walpole
5,6
"Wizerunek człowieka rudego" to gotycka powieść grozy z początku XXw. Perypetie głównego bohatera, postacie, które on spotyka, miejsca które odwiedza, przywodzą na myśl senne przygody Alicji w Krainie Czarów, będące efektem popołudniowej, letniej drzemki. Niezwykły, oniryczny klimat stwarza wrażenie ulotności i niezwykłości miejsca do którego zmierza bohater. Piękne opisy przyrody, sennego miasteczka o zachodzie słońca i jego niezwykła, dynamiczna przemiana w czasie festynu, barwne tłumy postaci, demoniczny, tytułowy rudzielec - to wszystko składa się na atrakcyjność historii. Opowiadanie, niestety, zestarzało się już mocno - elementy grozy, które kiedyś mogły przyprawić czytelnika o gęsią skórkę, na współczesnym odbiorcy nie zrobią już takiego wrażenia.
Książeczka taka sobie - można przeczytać "z braku laku", szału nie ma. Na uwagę zasługują ilustracje autorstwa Jerzego Dudy-Gracza. Mogę polecić miłośnikom XIX-XXw. grozy.
Wizerunek człowieka rudego Hugh Walpole
5,6
Początek dawał pewne nadzieje na fajną rozrywkę, choć nie zwróciłam uwagi na imię i pomyliłam Hugha z Horacym Walpolem, przez co fakt, że akcja dzieje się w latach 20 (?) XX wieku mnie dość zaskoczył. Niestety im dalej tym gorzej - pisarska maniera coraz bardziej afektowana, melodramatyzm do potęgi n-tej, nawet nie śmieszny, względna przewidywalność, Crispiny bardzo, że tak to określę, "uuu edgy masochiści z manią wielkości", tandetnie, naprawdę TANDETNIE ukazana wiara głównego bohatera, że aż mi przykro się zrobiło. Ledwo co leży to obok powieści gotyckiej i elementów grozy - znaczy się widać, autor próbuje, ale mu to nie wychodzi.